Auww.... vaderdag

Afgelopen zondag was het weer eens zo ver, vaderdag. Door de jaren heen is dat verwaterd tot een "oh ja momentje.." meer is het niet meer.
Dit jaar was ik met dochter Sharon de dag er voor naar het Midsummer Festival in de Efteling geweest. Eenmaal thuis gekomen, de klok sloeg 02:30 uur, gauw naar bed. De volgende dag, vaderdag dus, lekker uitgeslapen en bijgekomen van de dag er voor. Terwijl ik me lekker op de bank nestel, vliegen verschillende gedachten door mijn hoofd.

Iedereen die me kent weet van de "papadagen" die ik met dochterlief door breng. Gekscherend hoor ik wel eens reacties als "gaan jullie nou alweer naar dat pretpark?" of "het is zo leuk om jullie verhalen te lezen..." Tot nu weet niemand welke pijn er achter schuil gaat. Vanaf het moment dat we als ouders geconfronteerd werden met het hebben van een kind met een verstandelijke beperking is ons leven een emotionele rollercoaster. Hoe Wil er in staat weet ik niet, dat onderwerp is blijkbaar om de een of andere reden niet makkelijk bespreekbaar. Ik kan dus alleen schrijven over mijn gevoelens als vader. Niet als verantwoording maar ik hou van transparantie zodat anderen daar van kunnen leren.

Ook tijdens dit bezoek aan de Efteling komen we bekenden tegen. Ook nieuwe bekenden en hun dochtertje. Het zet me de dag daarna weer aan het denken. Ik trek veel met Sharon op. Misschien wel ter compensatie van wat we als ouders moeten missen. Dingen die voor anderen zo gewoon zijn, maar mij soms pijn, erg veel pijn doen. Kijk ik bijvoorbeeld naar Thomas, de broer van Sharon dan maakt me dat gelukkig. Hij heeft zijn draai gevonden. Een lieve vriendin, een eigen stulpje en een grote schare vrienden om hem heen. Dan Sharon. Natuurlijk heeft ze "vrienden" maar zo noemt ze iedereen die ze leert kennen. Vriend ben je al heel snel. Maar "de" vriend? Nee, dat kent ze niet. Niet de kalverliefdes, geen vlinders in de buik, geen stiekem eerste kusje, niets van dat alles. Voor anderen misschien moeilijk te beseffen maar het zijn dingen die ik als vader mis. Ze zal ons nooit een kleinkind schenken. Vraag me ook af of ik ooit mijn dochter naar het altaar kan begeleiden.
Het zijn gedachten die me soms overvallen en me diep raken. Ja, ik geniet van de dagen dat ik alleen met haar op pad ben. Maar daar staan de dingen die we als ouders moeten missen tegenover.

Dat is dus de andere kant van onze reisverhaaltjes. Oh, begrijp me goed, ik geniet met volle teugen van haar. Maar het zijn deze dingen die er een emotionele rollercoaster van maken. Enige troost vind ik in het feit dat mijn moeder is overleden voor de geboorte van Thomas en Sharon. Had ze nog geleefd dan had ze beide, en Sharon zeker, helemaal verwend. Het heeft nooit zo mogen zijn. Gelukkig heeft mijn vader de kinderen nog wel kunnen vasthouden en vertroetelen.

Ach, vaderdag, het zet je aan het denken, tenminste... mij wel.  

De lijfeigenen van het leerlingenvervoer

Veel lezers die mij goed kennen weten van de verhalen over de avonturen die ik samen met Sharon, onze dochter beleef. Door het hebben van een dochter met een verstandelijke beperking rolde Wil, mijn vrouw en uiteraard moeder van Sharon, lang geleden in het leerlingenvervoer. Een baan die haar hart heeft gestolen.

Onder het eten gingen de verhalen over 'haar' kinderen over tafel. Ze kende haar pappenheimers van haver tot gort. Is ook niet zo vreemd na 19 jaar werkzaam te zijn bij het leerlingenvervoer van leerlingen die speciaal onderwijs volgden. Haar eerste werkgever was de grootste vervoerder in Almere. Na enige tijd kwamen we in contact met een procedure die nu mijn bloed laat koken. Het gaat over het feit dat chauffeurs op dit vervoer iedere 3 jaar peentjes zweten of ze nog wel een baan hebben. Hoe werkt dat dan?

Leerlingenvervoer is onderverdeeld in regio's. Iedere 3 jaar volgt er een door Brussel opgelegde aanbesteding. Het kan dus zo zijn dat een maatschappij die lagere vergoedingen vraagt, de regio kan overnemen. De enige 'bescherming' die de chauffeurs dan hebben is dat de nieuwe vervoerder verplicht is om 75% van de mensen in dienst te nemen met hetzelfde contract dat ze hadden. Voor 25% breken dan onzekere tijden aan. Heeft men geluk dan kan men bij de oude werkgever blijven en krijgt andere ritten toebedeeld. Maar ook vallen er mensen uit, wat rest is de WW en het eeuwig durende solliciteren.

Ook ons gezin ontkwam niet aan die onzekerheid. De eerste werkgever raakte de regio kwijt aan een nieuwe speler in Almere. In eerste instantie werd ook Wil uitgenodigd voor een gesprek. Of het door de inmiddels 19-jarige loopbaan of het 91 uur maandcontract was, geen idee, maar ze werd niet aangenomen. Vreemd genoeg zag ik later (en zelfs nu nog!) vacatures op de site van die werkgever staan voor dezelfde regio. Conclusie, Wil werd ze dus te duur. Maar kan iemand me dit uitleggen, een vervoerder moet bepaalde ritten rijden. Wat maakt het dan uit of dat door 1 chauffeur met een meerurencontract gereden wordt, of meerdere chauffeurs met o-uren contracten of minder urencontracten? De hoeveelheid ritten blijft toch hetzelfde?
Waar we bang voor waren gebeurde. Omdat Wil door ervaring en inzet altijd een zeer goede band had met de ouders, kwam haar al snel ter ore dat de ritten gesplitst werden. Dus in de ochtend en de middag een andere chauffeur. De doelgroep waar deze kinderen onder vallen is hier niet bij gebaat, integendeel zelfs. Maar alles voor het geld hé...

Geluk bij een ongeluk, toen de aanbesteding werd ingezet had Wil al een gesprek bij een andere vervoerder. Dat werd haar redding. Ze kon daar aan de slag.
En dan valt er een brief op de mat. De regio waar haar ritten onder vallen zijn verbeurd aan weer een nieuwe vervoerder. Navraag bij collega's leert dat Wil de enige is die die brief heeft ontvangen!
Weer in de molen, weer de onzekerheid. De uitnodiging voor een gesprek volgde snel. Niet echt in de buurt maar even buiten de polder. Samen gaan we het avontuur weer aan. Daar aangekomen, na een rit van bijna een uur, is de ontvangst hartelijk. Een van de werknemers in de kleine kantoortuin zingt kinderliedjes, een ander laat boeren. Een kopje koffie werd niet aangeboden. Tja, zal wel zo gaan daar.

Na het gesprek gaat Wil de deur uit met de belofte dat ze per 1 augustus kan beginnen. En inderdaad, de dag daarna valt het te ondertekenen contract in de mailbox. Na de overeenkomst van drie A4'tjes te hebben doorgenomen slaat de schrik om m'n hart. Wat een wurgcontract. Voor onbepaalde tijd, dat wel. Wil neemt contact op met de bond. De dame die ze aan de lijn krijgt laat na het horen van de naam van de vervoerder een term vallen die ik hier niet zal herhalen. Erg bemoedigend dus.
De details van de overeenkomst laat ik nog even voor wat het is. Het contract ligt nu ter beoordeling bij de bond.

Terwijl ik dit wil afsluiten gaat de telefoon. Het is Wil die onderweg is naar een van 'haar' kinderen. Ze heeft toch even contact gehad met haar (nog) huidige werkgever. Die laat weten geen werk meer voor haar te hebben. Het is dus met recht slikken of stikken. Slaat ze het aanbod af, is het werkweigering en dus geen uitkering.

Ik haal mijn kristallen bol uit de lade en poets haar even op. Ik voorzie dat de nieuwe werkgever er snel achter zal komen dat de 91 uur die ze moeten aanbieden wel erg veel is. Gelukkig voor hen hebben ze zoveel stokken in het contract staan om Wil er uit te meppen dat dat wel snel zal gaan gebeuren. Maar dan heeft ze nog de bescherming van de WW. Zitten we daar op te wachten? Nee natuurlijk niet, maar zo gaat men tegenwoordig om met betrokken oudere chauffeurs.
Ik vind het een schande, maar zal wel de enige zijn....  Oh, en Wil is uiteraard beschikbaar voor een leuke baan!  

Bewonersparticipatie, hoe werkt dat nu in de praktijk? - deel 2

Actieve en betrokken bewoners in Almere komen, wanneer zij zich in willen zetten voor de wijk, er niet onderuit. Op het een of andere moment kom je dan in aanraking met Welzijnsstichting De Schoor. De meningen onder deze groep Almeerders over deze stichting zijn verdeeld. De een prijst ze de hemel in, de andere wil er niets (meer) te maken hebben. Dit is een proces dat al jarenlang speelt en waar zowel Schoor als de politiek blijkbaar doof voor zijn. Signalen zijn er te over.

Dat heeft er in 2009 (!!) toe geleid dat twee actieve en betrokken Almeerders na een eerste succesvolle miniconferentie in 2008 te hebben georganiseerd, opnieuw het voortouw te nemen. Nu met slechts 1 onderwerp, De Schoor.

Wederom een grote opkomst en veel discussies. Veel van de zaken die, nu 8 jaar geleden, werden besproken zijn verbeterd. Toch zijn er nog veel zaken die aandacht vragen van zowel De Schoor beleidsmakers als de Gemeente en haar politieke partijen. Hieronder het verslag van deze miniconferentie.

NB. Voor de geinteresseerden, de foto's, genomen door Greta Verduin tijdens deze conferentie, zijn te vinden via deze link

De eerste miniconferentie die door twee betrokken bewoners van Almere, Edo van Tienen en Henk
Struik, op 7 oktober 2008 werd georganiseerd kan een groot succes genoemd worden. De aanwezige politieke partijen hebben de signalen opgepakt en zijn hiermee aan de slag gegaan. Het eerste resultaat was al na korte tijd zichtbaar: actieve bewonersgroepen krijgen nu jaarlijks € 500 voor de zogenaamde ‘overheadkosten`.

Al snel werd duidelijk dat er behoefte was aan een vervolg. Eén van de stellingen op de eerste conferentie was: `Wij zijn tevreden over Welzijnsstichting De Schoor`. De reacties hierop waren voor ons, en de destijds aanwezige groepen, aanleiding dit verder uit te diepen. Om deze reden werd er in maart 2009 een tweede miniconferentie georganiseerd, met Welzijnsstichting De Schoor als gespreksonderwerp.

Uitgenodigd werden wederom alle politieke partijen, de gebiedsmanagers, diverse bewonersgroepen en Stichting De Schoor.

De stellingen

1. Mag geld een beperkende rol spelen bij de levering van kwaliteit?

Een veel gehoord antwoord bij vragen of klachten is: `De gemeente geeft ons niet genoeg geld om dat uit te voeren`. Zou het mogelijk zijn met hetzelfde geld op een creatieve manier meer te bereiken?

2. Wat zou de rol van buurthuizen in de wijk moeten zijn, en voldoen zij hieraan?

Buurthuizen staan vaak middenin de wijk. Zij zouden bij uitstek geschikt zijn om daar buurtactiviteiten plaats te laten vinden. Sommige buurthuizen lijken echter niet verder te komen dan de functie `zalen verhuurcentrum`.

3. Opbouwwerk alleen in aandachtswijken, is medeoorzaak van het ontstaan van aandachtswijken.

Door alleen te investeren qua geld en mankracht in `mindere` wijken glijden andere wijken mogelijk af. Hoe kan dit voorkomen worden.

4. De Schoor is van welzijnsorganisatie naar welzijnsindustrie verworden. (Creativiteit is productiviteit geworden.)

Het `geitenwollensokken‐type` bestaat niet meer. De huidige opbouwwerker besteedt veel tijd aan het maken van verantwoordingen, plannen, etc. Daarnaast werkt men vaak in deeltijd. Door o.a. deze twee zaken is men minder waar de aanwezigheid vereist is: in de buurten.

5. Door teveel (interne) verschuivingen ontstaat kwaliteitsverlies.

Regelmatig vinden er verschuivingen plaats. Dit heeft tot gevolg dat een stukje specifieke kennis en een netwerk opnieuw opgebouwd moet worden. Denk bijvoorbeeld aan het opnieuw winnen van vertrouwen van jongeren, bewonersorganisaties, etc..

Werkwijze

Vertegenwoordigers van De Schoor, politieke partijen, bewoners van Almere en bestuursleden van bewonersgroeperingen bespraken onder leiding van gespreksleiders bovenstaande stellingen met elkaar.

Alle statements, opmerkingen en commentaren zijn per stelling opgesomd. Hierbij dient te worden aangetekend dat reacties van Schoor medewerkers en commentaar van deelnemers door elkaar zijn opgenomen in de lijst. Dit geeft de lezer de mogelijkheid om zelf zijn gedachten over de punten te laten gaan.

Wij hebben het voorwerk gedaan, aan u om conclusies te trekken en/of ideeën in te brengen. De Schoor heeft bij monde van Will van Schendel aangegeven open te staan voor alle opbouwende kritiek.

1. Mag geld een beperkende rol spelen bij de levering van kwaliteit?

• Geld is nooit onbeperkt, daarom moeten er altijd keuzes gemaakt worden en naar creatieve oplossingen worden gezocht.
• Er moet altijd een minimale hoeveelheid geld zijn om de kwaliteit van de dienstverlening te garanderen. Bijvoorbeeld keuze voor extra aandacht voor aandachtswijken is prima (=prioriteitstelling op basis van beperkte middelen), maar er moet een minimale professionele aandacht blijven voor niet aandachtswijken (ondergrens van de noodzakelijke hoeveelheid geld) anders bestaat het risico dat een wijk onnodig verslechtert en ook een aandachtswijk wordt.
• Gemeente is een belangrijke partij want zij bepaald de doelstellingen en het beschikbare budget.
• Door gebruik te maken van vrijwilligers kan met dezelfde hoeveelheid geld meer worden gedaan.
• Er kan meer worden bereikt door andere groepen in de buurt aan te spreken. Met name hoger opgeleiden worden nu nog niet goed betrokken. Ervaringen elders toont een enorm potentieel aan.
• In het verleden bedropen veel buurthuizen zichzelf vanuit de activiteiten en het “koffiegeld” werden initiatieven betaald. Dit leidde wel tot selectieve betrokkenheid van de buurt.
• Waar nog voor wordt gepleit is transparantie in de prijzen en tarieven die in de verschillende buurthuizen worden gerekend. Een deel van de prijsverschillen is te verklaren door bewuste differentiatie.
• Maak meer gebruik van specifieke kwaliteiten van medewerkers De Schoor en bewoners.
• Betere analyse van signalen / problemen kan voorkomen dat problemen uit de hand lopen en eerder en efficiënter kunnen worden beheerst.
• Geld speelt vaak een beperkende rol voor diensten. Dat hoeft nog niet te betekenen dat er ook aan kwaliteit wordt ingeleverd. Er moeten juiste keuzes gemaakt worden.
• De gemeente heeft de regie en aan de Schoor om daar op creatieve wijze mee om te gaan binnen het budget. Je zou meer vrijwilligers kunnen betrekken bij de uitvoering.
• In algemene zin was de mening dat geld niet alleen een voorwaarde is om kwaliteit te realiseren.
• Kwaliteit kan worden geborgd door goede planvorming en meer creativiteit van de bedenkers en uitvoerders. Verder werd er gesproken over realisme en de positie van de wijkregisseur. Verder zou een gemeentelijk loket behulpzaam kunnen zijn.
• Gemeente formuleert doelstellingen en daar worden budgetten aan toegekend. Er is een basis van enkel uren per wijk, dat zou uitgebreid moeten worden. Vraag die opkomt, kan een corporatie niets voor je doen?
• Sommige deelnemers vinden de stelling onduidelijk. Noodzakelijk is een goede start: eenvoudige communicatie en wie is voor welke wijk/werkzaamheden verantwoordelijk bij De Schoor.
• De intentie is altijd kwaliteit, maar geld zal altijd een beperkende factor blijven. Je moet altijd je prioriteiten blijven stellen!

2. Wat zou de rol van buurthuizen in de wijk moeten zijn, en voldoen zij hieraan?

• Centrale functie van het buurthuis is een ontmoetingplaats. Een plaats waar mensen bij elkaar komen voor een verscheidenheid van activiteiten. Welke activiteiten dat varieert per buurthuis en is mede afhankelijk van andere voorzieningen in de wijk en van het aanbod. Een opsomming:
  - Zalen verhuur aan kleine ondernemers / cursussen
  - Brede school BSO en naschoolse opvang
  - Ontmoetingsplaats voor jongeren die nog niet naar jongerencentra gaan
  - Ontmoetingsplaats voor alleenstaanden, mensen met onvoldoende geld voor duurdere clubs en activiteiten
  - Plaats voor overdekte buurtactiviteiten

• Belangrijk hiervoor is dat er een goede gastheer/vrouw is die mensen opvangt en de weg wijst.
• Het buurthuis gezellig en uitnodigend is ingericht, leer hierbij van succesvolle buurthuizen. Ga bij elkaar kijken en leer van elkaars ervaringen.
• Herstel de samenwerking met sociaal cultureel werk.
• Stem de openingstijden en werktijden van het personeel af op de behoefte van de buurt.
• Het ideale buurthuis is gezellig, ontmoeting staat centraal en de vrije inloop is een must. De vrijwilligers in de wijk moeten meer de ruimte krijgen om activiteiten te ontplooien.
• De rol werd voornamelijk gezien als “ontmoetingsplek” voor activiteiten, daarbij moet het een faciliterende rol spelen, bij voorbeeld bij het organiseren van thema’s.
• Verder is er gesproken over verruiming van de mogelijkheden zodat er zowel aanbod, als wel vraaggericht gewerkt kan worden. Te denken valt aan culturele feestjes, bijeenkomsten voor politieke partijen e.d. dus meer flexibiliteit met betrekking tot de verhuur. Genoemd werd het gebruik van lunches bijvoorbeeld.
• In grote wijken 2 of 3 kleine buurthuizen in plaats van 1 buurthuis.
• Activiteiten zijn belangrijk. Laagdrempelige, goedkope zaaltjes daar is behoefte aan. Vraag is in sommige wijken simpelweg onvoldoende. Er wordt opgemerkt dat er geen winst wordt gemaakt op de verhuur. Een buurtcentrum is 46 weken geopend.
• Promotie van activiteiten en buurtcentra, De Schoor komt weer met het programmaboekje.

3. Opbouwwerk alleen in aandachtswijken, is medeoorzaak van het ontstaan van aandachtswijken.

• Er is onduidelijkheid over de criteria die gelden voor aandachtswijken. Waarom is bijvoorbeeld de Staatsliedenbuurt geen aandachtswijk?
• Stelling wordt onderschreven. Ook is men het eens dat er prioriteiten gesteld moeten worden en dat het logisch is dat er meer aandacht uitgaat naar de probleemwijken. Belangrijk is dat er een minimum aandacht overblijft voor de niet aandachtswijken. Er moet minimaal één professionele kracht zijn die een deel van haar/zijn taak besteedt aan een niet aandachtswijk om tijdig signalen te ontvangen en het ontstaan van probleem in de kiem te smoren. Dit kan efficiënt als er gebruik gemaakt wordt van oren en ogen”die reeds in de wijk aanwezig zijn, zoals wijkagent en vrijwilligers. De gemeente heeft dit inmiddels wel onderkend.
• In de zomervakantie ook activiteiten voor kinderen organiseren in de wijk, dat ligt nu zomers stil.
• Leer van de ervaringen opgedaan in Milton Keynes.
• Dit kan alleen voorkomen worden met geld, niet overal een beetje of in aandachtswijken meer maar genoeg budget om overal opbouwwerk neer te kunnen zetten. Ook de verpaupering van de wijken is oorzaak van problemen er zou ook meer invloed uitgeoefend moeten worden op de samenstelling van de wijken.
• De gemeente moet in samenwerking met woningcorporaties meer gedifferentieerd planmatig onderhoud plegen, dus meerdere keren door alle wijken gaan om klein onderhoud bij te houden.
• Het gaat over een integrale aanpak, immers betalen alle bewoners aan het onderhoud van de stad ongeacht koop of huurwoning.
• Na de inzet van opbouwwerk zou een basis (na‐)zorg achtergelaten moeten worden voor sociale cohesie in wijkwerkverband. Opbouw betekend niet per se dat andere wijken afglijden.

4. De Schoor is van welzijnsorganisatie naar welzijnsindustrie verworden. (Creativiteit is productiviteit geworden.)

• De stelling wordt niet onderschreven. Er is voldoende passie bij de medewerkers van De Schoor.
• Medewerkers van De Schoor geven aan dat er soms wel wat meer structuur mag zijn. Er wordt vaak direct gereageerd op vragen verzoeken, waarbij niet altijd de prioriteit is bepaald.
• Bij planvorming is het belangrijk de belanghebbende te betrekken. Eenzijdig planvorming kan het gevoel geven aan buurt en bewoners dat buitengesloten worden. Kortom: Communicatie is erg belangrijk.
• Onbegrijpelijk waar de gemeente een buurtevenement laat organiseren door een evenementen bureau zonder samenspraak met opbouwwerk en buurt.
• Loketfunctie is belangrijk, buurt moet bij 1 iemand van De Schoor terecht kunnen en niet doorverwezen worden.
• 80% van de welzijnsuren zitten in de uitvoering en 20% in de verantwoording en planning. daar is geen ontkomen aan omdat er verantwoording afgelegd moet worden aan de gemeente over de verkregen subsidie.
• De zakelijkheid moet op strategisch en tactisch gebied geen belemmering zijn voor een goede kwaliteit in de uitvoering.
• Maar de mensen die in het operationele veld werken moeten wel voldoende ruimte krijgen en niet door voornoemde zaken worden belemmerd.
• Communicatie tussen strategisch beleid en operationele uitvoering blijf essentieel voor een goed afgestemd welzijnsbeleid. In algemene zin werd opgemerkt “De Schoor, blijf bij Uw core business”.
• Gemeente geeft de opdracht en De Schoor voert uit. De opdrachten worden tevens gevoed door signalen van De Schoor zelf.
• De “papierwinkel” is nodig in verband met het afleggen van verantwoording en transparantie. Daarnaast kan creativiteit productiviteit juist versterken. Deeltijd werken heeft er niets aantoonbaars mee uit te staan.

5. Door teveel (interne) verschuivingen ontstaat kwaliteitsverlies.

• Verschuivingen zijn niet te voorkomen, maar de overdracht beter te regelen kan dit zonder veel kwaliteitsverlies gebeuren. Het komt nu nog voor dat kostbare relaties verloren gaan door gebrekkige overdracht.
• Gebrekkig overdracht mede veroorzaakt door het “type” medewerkers: meer doeners dan administrateurs. 
• Wat altijd blijft is dat relaties altijd ook een persoonlijk karakter hebben. Bij verschuivingen kan het zijn dat er niet dezelfde `klik`was als bij de voorganger, maar andersom kan net zo goed. 
• Helaas is dit in bepaalde gevallen onvermijdelijk, het is geen beleid van de Schoor om de beste krachten weg te halen uit de wijk om naar probleemwijken over te plaatsen. Er is een tekort aan sociaal cultureel werkers en dan moet je roeien met de riemen die je hebt, helaas gaat dan de verkregen kennis en vertrouwen over de buurt verloren omdat de overdracht niet goed plaats vindt.
• De algemene mening was dat de (te korte) standplaats van jongerenwerkers enz., als problematisch wordt ervaren, dit zowel voor de jongeren als voor het buurthuiswerk.
• Buurtwerkers hebben tijd nodig om opbouw en vertrouwen te wekken en continuïteit te genereren.
• Een standplaats moet minimaal voor 5 jaar worden vastgelegd.
• Hoe gebeurt dit? Wordt zoiets gepland? Is iemand ineens herplaatst? Zijn enkele vragen die opkomen tijdens de discussie.
• Opbouwwerk behoeft continuïteit, daar is het belangrijk. Er wordt benadrukt dat er geen opzet in het spel is en ook geen deel uit maakt van de bedrijfsfilosofie.

Samenvattend:

Tijdens het doorlezen van de op- en aanmerkingen valt op dat er op sommige aandachtsgebieden geen eenduidig beleid is. Of als dat er al is, blijkt het niet duidelijk. Hiermee is de rode draad zichtbaar geworden: Communicatie!
Afhankelijk van betrokken medewerkers is de communicatie met in de wijk actieve groepen zeer verdeeld. Opvallend is de conclusie van deelnemers dat er in hun ogen te weinig wordt gedaan met het potentieel aan betrokken en actieve bewoners. Deze houding zien we wel meer in Almere. De scheiding tussen professional en bewoner is schrikbarend groot en wordt nog steeds in stand gehouden. Inmiddels hebben bewoners aangetoond dat er veel te organiseren is, zelfs met een beperkt budget. Dit kan juist door het inzetten van plaatsgebonden bewoners met de nodige kwaliteiten.

Punt van aandacht is tevens de openstelling van buurthuizen. Persoonlijke ervaring is dat men regelmatig voor een gesloten deur staat wanneer men het buurtcentrum wil bezoeken. Opvallend is ook de grote verscheidenheid in de buurtcentra. Bij de een wordt je ontvangen als gast, bij de ander hangt een sfeer van “wat mot je…” en dat is niet overdreven!
Enkele centra zijn een warme huiskamer, andere hebben de charme van een wachtkamer in het ziekenhuis. Een eenduidige inrichting zou toch geen probleem moeten zijn?

Wanneer men contact heeft met diverse lagen van De Schoor valt nog wat op. Zonder uitzondering zijn het betrokken mensen met verantwoordelijkheidsgevoel. Toch blijkt dat de samenwerking tussen beleidsmaker en uitvoerende door beide anders wordt geïnterpreteerd. Ook hier ligt soms praktijk en theorie mijlenver uit elkaar. Diverse op- en aanmerkingen tijdens de conferentie bevestigen dit.

Als deelnemer waren uitgenodigd:
Arjan Rook
Bertus Salomons
Ciska van Rijn
Cocky Kuipers
Cor Pot
Daniëlla Groeneveld
Edwina Molina
Erna Driessen
Gerard Kok
Greta van Duin
Henk Traarbach
Ibrahim Karayavuz
Jack Perquin
Jack Takoerdin
Jan Koolma
Jerry de Haan
Johan v.d. Kroeft
Jolanda van Dijk
Klaas Dijkhuis
Liselore van Hoorn
Machteld Tromp
Mario Kramer
Sjoerdje de Vries
Miranda Jonker
Paul Roelofs
Ricardo Kowsoleea
Roelie Bosch
Ton v.d. Berg
Truus Jaspers
Wil van Schendel
Wytse Miedema
Yvonne Prevaes

Gespreksleiders:
Edwin Zwaan, Inge Tijhuis, Martin Sinke en Rob Moes

Bewonersparticipatie, hoe werkt dat nu in de praktijk? - deel 1

De laatste tijd hoor je steeds meer over bewonersparticipatie. Is dat een trend van de huidige maatschappij? Nee, het speelt al veel langer. Is er dan veel veranderd? Ja hoor, in de politiek wordt ondertussen veel gepraat maar niets gezegd. In de praktijk blijkt er weinig tot niets te gebeuren in ieder geval. Om dat te illustreren neem ik jullie mee naar 7 oktober 2008.

In het verleden heb ik als betrokken en actieve bewoner veel samengewerkt met een andere gedreven bewoner, Edo van Tienen. Uit die samenwerking is een vriendschap ontstaan die tot de dag van vandaag heeft standgehouden. We blijken meer teweeg gebracht te hebben dan dat ik me kan herinneren. Zal de leeftijd zijn of het immense archief van Van Tienen. Naar aanleiding van een discussie op Facebook kreeg ik ineens twee stukken in de mail die ik al lang had vergeten. Negen jaar oud maar nog steeds actueel.

In Almere Haven, waar Van Tienen voorzitter was van de bewonersstichting Meenten & Grienden, was hij tevens gestart met een initiatief dat de naam Havenbreed kreeg. Een serie gesprekken tussen bewoners, organisaties en gemeente. Met dat idee in het achterhoofd besloten we een bijeenkomst te organiseren op grotere schaal. Dat vond plaats op 7 oktober 2008 in het toenmalige buurtcentrum Corrosia. Het verslag van die bijeenkomst zal ik, ter leering ende vermaeck en om te bewijzen dat er weinig is veranderd, hieronder integraal plaatsen. Veel leesplezier.

Miniconferentie 7 oktober 2008:

“Bewonersparticipatie, hoe werkt dat nu in de praktijk?”
(Bewonersparticipatie, vloek of zegen?)

Plaats: Buurtcentrum Corrosia, Markt 15 Almere-Haven

Tijd: 19.00 – 22.00 uur

Doel van deze miniconferentie was het met verschillende partijen innemen van een standpunt over hoe wij nu daadwerkelijk met elkaar om zouden moeten gaan. Met wij bedoelden we actieve bewoners, al dan niet georganiseerd in commissies of platform, De Schoor en Gemeente Almere.
Het wegnemen van vage begrippen en regelingen zou ons einddoel kunnen en moeten zijn.

Onlangs is op de Politieke Markt het besluit genomen tot het schrijven van de notitie “Samenspraak gereanimeerd”.  Dit stuk regelt een aantal zaken op hoofdlijnen, maar hierin wordt geen antwoord gegeven op enkele cruciale vragen. Deze conferentie zou daar duidelijkheid in moeten verschaffen.

Vertegenwoordigers van uitgenodigde partijen hebben op deze avond in kleine groepen gediscussieerd over een vijftal stellingen. Voor deze conferentie zijn de volgende partijen uitgenodigd :

(De partijen met * hebben daadwerkelijk deelgenomen.)

Actieve bewonersorganisaties:

* Bewonersvereniging Grienden en Meenten
* Stichting Bewoners Platform Tussen de Vaarten
’t Podium
* Stichting Platform Filmwijk
* Bewoners Platform Danswijk
* Bewonersvereniging De Uithof
BoMoVi (verhinderd)
* Nieuw Zilver
Platform Stadshart
AAHA
* Markenbreed
* BC Keiwierde (later)

* Welzijnsorganisatie Stichting De Schoor

 Almeerse Politieke Partijen:

* VVD
* PVDA
* D66
* Groen Links
* Christen Unie
* Leefbaar Almere
* Socialistische Partij
Fractie Molina
CDA
* Verenigde Senioren Partij
Almere Partij

De woningcorporaties:

GoedeStede (op laatste moment verhinderd)

* Ymere

* De Alliantie

Onder leiding van gespreksleiders hebben er discussies plaatsgevonden op basis van de volgende 5 stellingen:

Stelling 1: Het is reëel dat een burger moet betalen om iets voor zijn buurt te mogen doen.

Onderbouwing: Momenteel worden er budgetten verstrekt op basis van activiteiten. Echter, zaken die geregeld moeten worden buiten activiteiten om, zijn voor rekening van de burger zoals reiskosten, portokosten, telefoonkosten, etc.. Wat zou een oplossing kunnen zijn?

Stelling 2: Ik ben tevreden over de manier waarop de Gemeenteambtenaren overleg hebben met bewonersgroepen.

Onderbouwing: Hoe zien wij de wijze van overleg, ideaalbeeld?  De Gemeente handelt te vaak aan de achterzijde i.p.v. aan de voorzijde, kunnen wij dit veranderen?

Stelling 3: Gemeenteambtenaren luisteren goed naar de burger.

Onderbouwing: Nemen Gemeenteambtenaren de burger serieus of ziet men hen als “lastig”?

Stelling 4: Er zou een systeem moeten komen waarbij Gemeenteambtenaren burgers helpen zoeken naar subsidie voor hun werkzaamheden.

Onderbouwing: Wijkregisseurs zijn nu het enige aanspreekpunt voor de burger en moeten zelf zoeken naar potjes binnen de gemeente waaruit extra werkzaamheden betaald kunnen worden. Op participatiegebied zou zoiets ook mogelijk moeten zijn, misschien zelfs een ambtenaar die ook buiten de gemeente zoekt naar subsidie.

Stelling 5: Wij zijn tevreden over de werkzaamheden van Welzijnstichting De Schoor.

Onderbouwing: Ervaren wij De Schoor als een ondersteunende instantie? Bereikt zij haar doelstelling in de ogen van de burger en politiek? Zijn er verbeterpunten?

De discussies vonden plaats aan 4 tafels, waarvan u hieronder de indeling aantreft:

Groen                                                                                  

Corrie Kiewiet - BP Danswijk
Joop Prent – SP Filmwijk

Cocky Kuipers – D66

Bertus Salomons – SBP Tussen de Vaarten

Jack Thakoerdin – PVDA 

                                                                                      

Rood    

Ronneke Schimmel - BGM

Ruud Pet – Groen Links

Cor Pot – Verenigde Senioren Partij

Henk Traarbach - Markenbreed

Ed van Doorn - SP Filmwijk

Roelie Bosch – Christen Unie

Shanti Tuinstra – De Schoor

Paars                                                                         

Joop Hoogendoorn - SP Filmwijk

Henk Akkerman – Nieuw Zilver

Jan Bouwma – Socialistische Partij

Theo Pijlman - Verenigde Senioren Partij

Ciska van Rijn – PVDA

Erik Kunst – D66

Henk Struik - SBP Tussen de Vaarten

Wit

Frans Mulckhuijzen – Socialistische Partij

Jean-Pierre Biemond - BP Danswijk

Edo van Tienen - BGM 

Ton van den Berg - VSP

Bep van Mil – BV De Uithof

Ton Lesscher – D66

Nico van Duijn – Leefbaar Almere

De resultaten:

Stelling 1: Het is reëel dat een burger moet betalen om iets voor zijn buurt te mogen doen.

Rood: Burgers die zich inzetten voor hun wijk zijn de burgers die tijd hebben, vaak niet meer werken en helaas het financieel niet breed hebben. Als er van je verwacht word dat je naast je tijd ook nog kosten op je neemt van o.a. postzegels, telefoon e.d. dan haken veel burgers af.

Dat is een verontrustende ontwikkeling omdat de burgers weten wat er in de wijk leeft.

Conclusie: Er is startkapitaal nodig om activiteiten en projecten op te starten dat zou het beste zijn in de vorm van een jaarlijks basisbudget dat ook verantwoord moet worden.

Groen: Onkosten zouden vergoed kunnen worden aan bewonersorganisaties die bestaansrecht hebben verworven en hun activiteiten duidelijk te volgen zijn. Naast de basisactiviteiten om vrijwilligerswerk voor wijken in stand te houden, middelen mogelijk maken en iedereen ook de mogelijkheid geven. Wie wordt de vertegenwoordiger voor de wijk?
Conclusie: Kaders scheppen voor onkosten via incidentele budgetten per wijk.

Paars: Het gesignaleerde probleem was dat als er een project wordt uitgevoerd er wel gekoppelde middelen zijn, maar als er geen projecten zijn men financiële middelen moet ontberen. Daar er wel kosten voor vergaderen, folders maken en verspreiden, administratie kosten e.d. worden gemaakt staat de continuïteit van een buurt platform onder druk.

Verder werd duidelijk dat er geen eenduidige regelingen zijn ten aanzien van, eisen gemeente, de mogelijk voor het indienen van een jaarplan.  De indruk is ontstaan dat er nog al wat diversiteit bestaat bij de aanvraag van projecten.

Suggestie: Geef platforms op basis van een jaarplan een vast organisatie budget.

Wit: Nee dat is niet reëel. Vergoedingen moeten wel uitbetaald worden, maar met mate.
Wel meetbare en te verantwoorde kosten als km-vergoeding e.d.

*****

Stelling 2: Ik ben tevreden over de manier waarop de Gemeenteambtenaren overleg hebben met bewonersgroepen.

Rood: Over het overleg zelf zijn de deelnemers erg tevreden alleen het vervolg laat veel te wensen over omdat de ambtenaar die het overleg voert geen beslissingsbevoegdheid heeft. Hij neemt het mee naar een laag hoger in de ambtenarij en voorts gebeurt er niets meer, geen terug koppeling geen reactie.

Conclusie: Geef de wijk regisseur beslissingsbevoegdheid en een budget.

Groen: Bewonersgroepen: gespreksmogelijkheden vanuit eigen initiatief bewonersgroepen. Men is ontevreden over de resultaten.
Politiek: Niet aan de achterzijde alleen  als bewonersgroepen het initiatief nemen, maar ook als gemeente actiever zijn voor informeren en vinden van bewonersgroepen. (Communicatie!!)
Er is echter wel een stijgende lijn te zien, eindelijk! Struikelblok is de bereikbaarheid van ambtenaren overdag door vrijwilligers die juist s’ avonds werkzaamheden verrichten en beschikbaar zijn.

Conclusie: Communicatie tussen gemeente en bewonersgroepen moet duidelijker. Ook over issues informeren die besloten worden  zonder inspraakmogelijkheden van bewoners(groep).

Paars: Het Gemeente apparaat treed onvoldoende pro actie op. Gemeentelijk overleg leidt vaak tot onduidelijke uitkomsten, daarbij werd opgemerkt dat de terugkoppeling van besprekingen niet of nauwelijks plaatsvindt.

Structureel overleg moet soms worden afgedwongen.

De algemene indruk was, dat wijkmanagers te weinig bevoegdheden hebben.

Conclusie: De gebiedsmanager moet een prominentere rol krijgen met meer bevoegdheden.

Wit: Het gevoel heerst dat grote verenigingen meer /sneller zaken gedaan krijgen .
Het afschaffen van de stadsdeelkantoren levert een verslechtering op. Wie is het aanspreekpunt?
Conclusie: Niet eens met de stelling, onduidelijk is met wie/wanneer en/of door wie gecommuniceerd wordt/of moet worden. “Menselijke maat” is het sleutelwoord: NAMEN!
Letten op niet persoonsgebonden menselijke maat.

*****

Stelling 3: Gemeenteambtenaren luisteren goed naar de burger.

Rood: Omdat er niets terug gekoppeld wordt krijgen de burgers het idee dat ze niet serieus worden genomen. Je moet zeuren, drammen en volhouden om de aandacht te krijgen dan wordt je wel lastig ervaren volgens de deelnemers. Het contact is met het verdwijnen van de wijk balie ook heel erg onpersoonlijk geworden.

Het zou ook helpen als je van te voren wist wat is er mogelijk en wat niet. Aan het begin van het jaar krijg je regelmatig NEE te horen terwijl er aan het eind van het jaar geld over is.

Conclusie: Geef de gemeente weer een gezicht eerherstel van de wijkbalie.

Groen: Gemeenteambtenaren luisteren wel naar burgers omdat ze het tegen komen in hun stappenplan. Er wordt echter niets met de gesprekken of informatie vanuit de burgers gedaan. Er wordt niet serieus mee omgegaan, het lijkt langs de ambtenaren heen te gaan. Er worden teveel eisen aan initiatieven gesteld.

Het is lastig voor ambtenaren om hun mogelijkheden in te schatten. Mede door de cultuur en structuur die in het Gemeentehuis en/of Almere heerst. De bestuurscultuur is technocratisch en niet echt sociaal. Toch moet men de burger serieus nemen, er moet van beide kanten open gesproken kunnen worden. Het is geven en nemen.

Ze staan te ver van de burgers af en zijn te afstandelijk. Burgers inspraak geven bij reorganisaties (reorganisaties werken (nog) niet)

Conclusie: Ambtenaren geven de burgers de indruk dat er naar ze geluisterd wordt, maar resultaten ontbreken. Er is sprake van een vorm van communicatie waardoor burgers zich niet serieus genomen voelen. Noodzakelijke voorwaarden moeten van beide kanten geschapen worden.

Paars: Bij deze stelling waren diverse ervaringen, een meerderheid heeft uitgesproken dat men niet altijd serieus werd genomen, daarbij werd gerefereerd aan de opmerkingen uit stelling 2.

Wit: Ambtenaren persoonlijk is geen probleem. Zodra het “verdwijnt” in het grote apparaat is de communicatie compleet verdwenen. De eindconclusie komt overeen met die van punt #2.

*****

Stelling 4: Er zou een systeem moeten komen waarbij Gemeenteambtenaren burgers helpen zoeken naar subsidie voor hun werkzaamheden.

Rood: De deelnemers van team Rood geven aan zelf wel hun externe subsidie potjes te kunnen vinden en hebben geen behoefte aan een ambtenaar die daar bij helpt. Het zou ook voor de gemeente aanleiding kunnen zijn om de gemeente subsidie omlaag te brengen als er andere partijen worden gevonden.

Conclusie: Gemeente moet zijn verantwoordelijkheid nemen en een budget ter beschikking stellen de extra’s zoeken we er zelf wel bij.

Groen: Burgers hebben te maken met wijkregisseurs en gebiedsmanagers. Waarom niet één loket en vraagbaak? Geen nieuwe stap toevoegen. Vaak ontbreekt het de gebiedsmanager als coördinatiepunt aan informatie en tijd.
Conclusie: Er is behoefte aan een ambtenaar ter ondersteuning en informatie over subsidie, transparant voor burgers (bewonersinitiatieven). Of dit een apart persoon moet zijn, daarover zijn de meningen verdeeld. De communicatie moet in alle gevallen wel behouden blijven. De secretaresse zou de sleutelfiguur moeten zijn voor taak bij gebiedsmanager.

Paars: Het zou naar de mening van de respondenten effectiever en efficiënter zijn als er een centrale plaats was waar men te raden kan, hoe en wat men moet doen bij een aanvraag en waar men geïnformeerd wordt over de uitvoering van buurtprojecten en subsidie vereisten e.d..

Suggesties: Subsidiebureau, Subsidie winkel, Ondersteuningsconsulent.

Wit: Een idee is 1 loket voor de gemeente waar je kunt aankloppen voor een soort wegwijzerfunctie, bijvoorbeeld “waar kan ik budget aanvragen voor een buurtfeest?”, “Hoe zit het met benodigde vergunningen?”

*****

Stelling 5: Wij zijn tevreden over de werkzaamheden van Welzijnstichting De Schoor.

Rood: Ervaringen met de Schoor zijn per wijk verschillend, de één is erg tevreden de ander vind dat ook de Schoor te veel aan de achterzijde bezig is of alleen nog maar zalen verhuurt. Buurthuizen worden gesloten activiteiten worden gestopt. Het is onbegrijpelijk dat er in de zomervakantie geen activiteiten zijn terwijl de jeugd op straat hangt terwijl de gemeente een hoge prioriteit stelt voor vandalismebestrijding.

Conclusie: Heb je een goed netwerk dat kan je op de Schoor rekenen voor ondersteuning. Op activiteiten niveau laat de Schoor taken in de wijk liggen.

Groen: Faciliteiten zijn niet altijd beschikbaar. Als bewonersgroep ervaart men weinig ondersteuning vanuit De Schoor voor een initiatief. Cohesie en ondersteuning vanuit de activiteiten die georganiseerd worden door eigen initiatieven van bewoners, maar weinig echt door De Schoor. Faciliteiten/zalen hebben “alleen” een verhuurfunctie.
Wijken moeten afglijden voordat extra geld beschikbaar gesteld wordt voor activiteiten. De menselijke factor speelt hierbij een grote rol. Er is grote twijfel over werkzaamheden en activiteiten van De Schoor. Wordt er tussentijds controles uitgevoerd, is er een rapport?
Er is weinig know-how, het zou sociaal-cultureel werk moeten zijn en blijven, mogelijk is hier een functie voor de Brede School met goede conciërges.

Conclusie: Vanuit de gemeente zou de opdracht moeten veranderen:

·         Communicatie

·         Sociaal-cultureel en maatschappelijk werk

·         Echt ondersteunend werken

·         Geen zaalverhuur meer

·         Opbouwwerkers

·         Niet alleen budget naar risicowijken

·         Goede mensen die ogen en oren open houden

·         Obstructies voor bewonersinitiatieven wegnemen

Bij een volgende collegeperiode en in het collegeakkoord dit meegeven.

Paars: Het project Mooi zo Goed zo werd genoemd als ervaring met de Schoor, verder ware er weinig ervaringen.

Specifiek werd aangegeven dat er in de Filmwijk nauwelijks activiteiten zijn voor de jeugd, terwijl er wel behoefte aan is.

Verder werd opgemerkt dat als er gesprekken zijn met medewerkers van de Schoor zij zich verschuilen achter gebrek aan financiën voor projecten.

Conclusie: De Schoor kan haar ambitie niet waarmaken vanwege bezuinigingen, de Schoor zou betere ondersteuning moeten leveren.

Wit: Hartgrondig NEE! Anderen reageren met “in sommige gevallen”.
Echte betrokkenheid is een sleutelwoord hierin. Het overplaatsen van mensen binnen De Schoor van bijvoorbeeld Haven naar Stad werkt dat niet in de hand.

Het bureaucratiseren van De Schoor zorgt ervoor dat er voor hen geen ruimte is om optimale ondersteuning te bieden.
De Schoor is doorgeschoten v.w.b. de doelstellingen gesteld door gemeente (meer aandacht voor jongeren bijvoorbeeld).

Suggestie: Geef een basisbudget aan elke wijk, geef extra aan probleemwijken, ten koste van “probleemloze” wijken maar wel met mate. Onduidelijk is hoe inspanningen gemeten zouden kunnen/moeten worden.  

Afsluitend:

Quote: “Vertel mij wie de opdrachtgever van het rapport is, en ik vertel u wat erin staat.”

Wij laten het aan de lezer over zijn eigen conclusies te trekken voor wat betreft de uitkomst van deze avond. Een paar opmerkingen willen wij echter wel aan u meegeven:

·         Opvallend is dat de verschillende tafels allemaal vrijwel dezelfde problemen (her)kennen.

·         Gebrek aan communicatie lijkt vaak ten grondslag te liggen aan het onbegrip wat men tegen komt.

·         Ambtenaren lijken niet echt betrokken bij wat er in de stad gebeurd, terwijl men van Welzijnstichting De Schoor niet krijgt wat men hiervan verwacht te krijgen.

·         Van samenwerking tussen Gemeente en bewonersgroepen lijkt nauwelijks sprake, de bewonersgroepen dwingen overleg vaak af. 

·         Bewonersgroepen hebben wel ideeën over de invulling van samenwerking en verbeteren van de communicatie. Zij willen daar graag over door discussiëren. 

·         De verschillende bewonersgroepen lijken elkaar nauwelijks te kennen, slechts binnen de gelederen van Woningstichting GoedeStede en binnen “Havenbreed” in Almere-Haven is er een vorm samenwerking/overleg.

·         Voor deze avond waren bewonersgroepen uitgenodigd die hun sporen reeds verdiend hebben. Deze komen al een breed scala aan problemen tegen, de algemene indruk is dat beginnende, dan  wel kleinere groepen meer problemen tegen komen en telkens weer het wiel uit moeten vinden.

Vrijwilligerswerk, vloek of zegen?

Ook afgelopen week stak een oude discussie de kop weer eens op. Als mensenmens en sociaal bewogen ondernemer voel ik me regelmatig geroepen de helpende hand te bieden. Toch komt dat steeds meer onder hoge druk te staan. Heb ik je interesse gewekt? Lees dan gerust verder.

Met het bovenstaande in het achterhoofd is het niet zo vreemd wanneer je al gauw gaat denken aan het deelnemen aan een professionele vrijwilligersorganisatie. En juist bij die keuze slaat de twijfel toe. Iedereen is het er over eens, vrijwilligerswerk is belangrijk. Sterker nog, wanneer alle vrijwilligers morgen zouden stoppen staat onze samenleving met een knal stil.
Het probleem waar ik steeds vaker tegen aan loop, waar houdt vrijwilligerswerk op en begint arbeidsverdringing?

Voorbeeldje, tijdens een evenement van actieve bewoners in NL bezocht ik een workshop van Humanitas. Het onderwerp was het bewust maken van vrijwilligers hoe ver ze zouden moeten gaan. Zelfbescherming dus. Via Facebook kwam ik op het spoor van een vacature die me heel interessant leek. Leek? Ja, want als je er verder over gaat nadenken (met hulp van meerdere FB-vrienden) slaat de twijfel toe. Ik heb het over de vacature voor twee projectmedewerkers Huisbezoek.
Doel is om kwetsbare en/of eenzame mensen weer deel te laten nemen aan de samenleving. Mooi, tot je verder gaat kijken. In de vacaturetekst valt te lezen: "Uitgangspunt is dat je gemiddeld 8 uur per week flexibel inzetbaar bent en ca 10 vrijwilligers begeleidt."

Die 8 uur is niet het probleem, wat er achter staat wel. Je gaat dus als onbetaalde vrijwilliger zo'n 10 vrijwilligers begeleiden. Dat is geen baan voor een vrijwilliger, dat heet manager. Arbeidsverdringing? Vertel het me maar. Ook valt er te lezen dat je moet beschikken over goede communicatieve en coachingsvaardigheden. Om (serieuse) coachingsvaardigheden te ontwikkelen dient men normaal gesproken de nodige trainingen te hebben gevolgd. Veelal zijn dit kostbare trainingen. Maar dan mag je deze vaardigheden als vrijwilliger gratis gaan inzetten, mooi toch?
Ook dien je deel te nemen aan  overleg met een projectcoördinator. Of dat ook een vrijwilliger is of een betaalde kracht wordt nergens vermeld.

Al het bovenstaande is geen aanklacht tegen Humanitas maar dient uitsluitend als voorbeeld waar we zijn beland. Een heel grijs gebied waar de schijn kan worden gewekt dat er misbruik wordt gemaakt van de wens om je belangeloos in te zetten voor de medemens. Het geeft mij steeds meer een onbehagelijk gevoel, ben ik de enige? Indien dat niet het geval is, hoe brengen we hier dan duidelijkheid in? Want je inzetten voor je medemens: Ja. Diezelfde medemens de baan ontnemen door het gratis te gaan doen: Nee.

Ik lees graag jullie reacties.

Geliefde molensteen beïnvloedt besluit

Het kan soms raar lopen. Dat bleek afgelopen week wel weer eens. Groot was de commotie toen ik bekend maakte dat Wil en ik een woning zouden gaan bezichtigen in Bakhuizen (Friesland). Binnen en buiten Facebook werd ik om mijn oren geslagen door vele ongeruste Almeerders. "Je gaat Almere toch niet verlaten? Dat kan je niet maken..." 

Ons geliefd molensteentje

Het gaf me wederom een dubbel gevoel. Aan de ene kant was het hartverwarmend te lezen dat men mij zou gaan missen, Aan de andere kant knaagde het besef dat ik niet overtuigd ben of deze stad wel van kritische, maar betrokken bewoners houdt. Ook hier liggen praktijk en theorie mijlen ver uit elkaar. Maar ik dwaal af. We gingen richting het Noorden.

De woning was een plaatje. Terwijl we buiten op de makelaar stonden te wachten, fluisterde ik zacht tegen Wil "hoor je dat?". "Wat," zei Wil, "ik hoor niks". "Dat bedoel ik nou," reageerde ik, "het is hier stil! Wat een rust." De makelaar kwam niet veel later aan en we gingen de woning binnen. Wat op internet stond vermeld was inderdaad zo. De nieuwe bewoners zouden werkelijk niets aan de woning hoeven doen, je kon er zo in!

Uiteraard namen we niet direct een besluit. Het was tenslotte niet even een brood dat je ging halen. Om de gedachten even de vrije loop te laten reden we naar het stulpje van Alfred Bekenkamp en Ilse van Gessel. Nou ja, stulpje... het was een kapitale boerderij die zelfs op de monumentenlijst stond. Wat een werk wordt daar verricht door Alfred en Edo van Tienen. Trots lieten de twee klussers ons alles zien. Het werd een lange rondleiding door het hele pand, de deel en de bijgebouwen. Het leek wel een museumbezoek, prachtig. En ook hier weer die weldadige rust.

Na een verfrissend drankje reden we weer richting Almere. Onderweg ging het gesprek uiteraard alleen maar over een onderwerp. Wat gingen we doen? Het avontuur lonkte.
Ik keek Wil aan en vroeg haar "Je weet, ik ben daar makkelijk in, maar jij moet nu voor jezelf gaan bepalen of je wel zou kunnen aarden in een echt dorp." Ik meende het. Voor mij zou het besluit echt geen probleem zijn, maar ik woon niet alleen en moet met ieder lid van mijn gezinnetje rekening houden. Al snel bleek dat het moederhart van Wil begon op te spelen. "Maar stel nu, dat Sharon snel een begeleid woonproject zou in gaan in Almere, dan zitten we op een uur rijden van haar vandaan..."

We besloten er een nachtje over te slapen. En inderdaad, de volgende dag pakten we de draad weer op. Hoe meer we de voor- en tegenargumenten bekeken en het beeld van een schitterende woning naar de achtergrond dreven, bleek eens te meer dat je als liefhebbende ouder van een kind met een beperking je leven lang een molensteen met je meedraagt. In ons geval, want ik kan niet namens alle ouders spreken natuurlijk, houden we zo veel van ons molensteentje dat het invloed heeft op alle maar dan ook alle besluiten die we in ons leven nemen. Soms niet fijn, omdat je er niet voor gekozen hebt, maar dat feit heb je tot in het diepst van je poriën geaccepteerd. Het is niet anders.

Kortom, Almere.... je zit nog steeds met me opgescheept. Of je dat nou leuk vindt of niet.

Ben nog steeds ont-stemd

We staan aan de vooravond van de Tweede Kamer verkiezingen 2017. Het is opvallend hoeveel politici in het Haegse de laatste tijd op straat te vinden zijn. De crisis blijkt over dus daar komen de gouden bergen weer. "Mooi toch," hoor ik je denken. Nou, is dat zo?

We hebben toch wat nare ervaringen met dat soort beloftes nietwaar? Of zijn we die alweer vergeten? Ik mag toch hopen van niet. Afrekenen op het verleden of meegaan met de mooie beloftes voor de toekomst, ik blijf het lastig vinden en ben dus nog steeds in hogere sferen. Zwevende kiezer noemen ze dat. Heb nog steeds moeite met dat hele verhaal met betrekking tot stemmen. Als ik zeg dat ik het niet weet en dus niet ga stemmen, valt de helft over me heen. "Het is een recht, je moet dus stemmen", "als je niet gaat stemmen gaat je stem naar de grootste partij" en meer van dat soort wijsheden. Weet je, het is aan mij niet zo besteedt, die hele politiek. Snap het niet, interesseert me ook niet. Maar ja "je mot hé..." Zo ben ik al mijn hele leven rechts. Dat neemt niet weg dat ik met mijn linkerhand ook wel het een en ander kan hoor.

Neem nou die beloftes vervat in een verkiezingsprogramma, of in het geval van een partij, op een bierviltje of zo. Als je even doordenkt zou je moeten weten dat je een oor aangenaaid wordt. Die beloftes kunnen namelijk nooit waargemaakt worden. Want wat lezen we op Rijksoverheid.nl?

"In de Tweede Kamer zijn voor een meerderheidskabinet minimaal 76 zetels van de 150 zetels nodig. Als de de regeringspartijen minder dan 76 zetels hebben, is het een minderheidskabinet. Om te kunnen regeren heeft een minderheidskabinet steun nodig van andere partijen in de Tweede Kamer. Zo kan een minderheidskabinet toch een meerderheid krijgen. Het kabinet kan daarbij per onderwerp steun zoeken bij andere partijen in de Tweede Kamer. De steun die deze partijen geven noemen we gedoogsteun."

Dus als jouw club 76 of meer zetels krijgt, pas dán kunnen alle beloftes worden waargemaakt. Maar dat is een utopie. Men zal moeten gaan formeren en dus water bij de wijn moeten doen. En misschien vervalt dan nu juist die belofte waardoor jij je keuze hebt laten bepalen. Ok, ok ik geef toe, ik bekijk het graag simpel, maar zit ik er ver naast dan?

Daarbij, ik vertrouw landelijke politici nu eenmaal niet. Want hoe vaak is het niet voorgekomen dat er mooie beloftes worden gedaan, men gekozen wordt en vervolgens heel iets anders dan die gedane belofte gaat doen? Als ze er dan op worden aangesproken is het vaak "nee, dan heeft u me verkeerd begrepen" of "zo heb ik dat nooit gezegd". Tenenkrommend, maar ja, ze zitten wel weer voor vier jaar in het pluche.

Kortom, ik ben er nog lang niet uit. Jij wel?

Hoe demotiveer je bewoners?

De laatste tijd zeg ik het zelf maar wanneer ik mensen spreek, ik ben kritisch. Toch ben ik deze week al verbinder en bruggenbouwer genoemd. Ja, ik ben kritisch, maar word graag van het tegendeel bewezen. Pas wanneer je mensen of (vaker) organisaties confronteert komt er beweging. Als betrokken Almeerder ben ik regelmatig op diverse plekken in de stad te vinden. Men zegt wel eens, het nieuws ligt op straat. Nou dat klopt wel. Vaak hoor ik zaken waarvan mijn vingers gaan jeuken. Net zo vaak hou ik me in. Maar dit verhaal MOET er uit. Ga er maar eens goed voor zitten.

Discuslaan 79

Tegenover Tussen de Vaarten ligt in het Fanny Blankers-Koen sportpark de Discuslaan. Een laan met een hele historie. Je vindt daar een gezellig complex van een kleine 60 woningen. Opvallend is het vele groen. Sterker nog, alle woningen zijn gesitueerd rondom een grote moestuin die door alle (nou ja, bijna alle)  bewoners wordt verzorgd. Een duurzame community dus, naar een idee van de Alliantie.

Het zal 2014 zijn als enkele actieve bewoners op het idee komt om een buurthuis op te starten. Niet een gewoon buurthuis, nee het moet een bredere voorziening worden voor alle Almeerders. Een rustpunt, verzamelpunt, plek voor bijeenkomsten, groente- en fruitwinkeltje van eigen bodem, ideeën genoeg. Door hun enthousiasme krijgen ze grote organisaties en fondsen mee.
Zo lukt het om de Gemeente te bewegen om een vrijgekomen dependance van een school van Poort naar de Discuslaan te verplaatsen. Sterker nog, omdat de fundering nog niet op orde was, is het pand met een grootte van zo'n 12 zeecontainers twee keer verplaatst op de locatie aan de Discuslaan.
Vijf sponsors schonken vaak forse bedragen. Rabobank, Gemeente, Oranjefonds, Kern met Pit zagen wel wat in het project. Ook divers materiaal werd vaak geschonken.

De bewoners sloegen met man en macht aan het klussen. Daar ging veel, heel veel tijd in zitten maar werd met liefde gedaan. Het schoolgebouw veranderde uiteindelijk in een klein paleisje. Op bovenstaande foto het pand met de aangelegde vlindertuin. Mooi hé? Maar donkere wolken dreven over de Discuslaan.....  Bij de oplevering werd al gezegd dat men de grond voor een periode van twee jaar in bruikleen kreeg. Met in het achterhoofd dat dat gezien de grootte van pand en enthousiasme van zowel bewoners als sponsors wel zou meevallen, kwam men van een koude kermis thuis. Welkom in Almere.

Onlangs werden de bewoners op de hoogte gebracht van de nieuwe plannen van de Alliantie. Op de plek van hun geliefd buurthuis moest een blok woningen komen. Binnen de kortste keren ging het pand waar zo veel tijd en geld in was gestopt tegen de vlakte. Een armoedig gezicht bleef over.

Op de foto's de situatie toen en nu. Men kan zich de teleurstelling van de betrokken bewoners wel voorstellen denk ik. Hoe demotiveer je actieve bewoners met goede plannen?

Het nieuwe clubhuis(je) midden in de moestuin

Vreemd genoeg is er op internet over de nieuwe plannen niets te vinden. In het nieuwe clubhuis(je) wordt me de plannen getoond van het nieuwe project. Als we goed tellen zien we 40 woningen gesitueerd rondom een gemeenschappelijke parkeerplaats. Om plaats te maken voor het project moeten er meerdere bomen worden gerooid. Maar ach, dat is de laatste tijd in Almere blijkbaar dagelijkse kost.

Het project 060 FBK straat

Tot slot

Er was onlangs nogal wat commotie in Tussen de Vaarten toen de Gemeente bekend maakte dat er meerdere containerwoningen als tijdelijke woonvoorziening zouden worden geplaatst. Er gingen stemmen op waarom er niet direct blijvende woningen konden worden gebouwd. In de wijk schijnt dat niet te kunnen, aan de Discuslaan blijkbaar wel. Almere, je weet me steeds weer te verbazen.

Gaat het nog goed komen?

Dat vraag ik me de laatste tijd steeds vaker af. Terecht of onterecht? Ok, vaak gebruikt men het gezegde "vroeger was alles beter". Dat mag dan wel zo zijn of voelen (twee heel verschillende zaken), het is niet verstandig om in het verleden te blijven hangen. Om de simpele reden dat je niets aan dat verleden kan veranderen. Of toch wel? Ja, je kan er afstand van nemen en verder gaan.

Hoe ouder je wordt, hoe vaker je overlijdensberichten ziet langskomen van jouw heel bekende namen. Het geeft aan dat alles eindig is. De mooie herinneringen blijven. Koester die, maar laat ze geen steen om je nek zijn. Wat geweest is boezemt me geen angst meer in, wat gaat komen wel.
Zo zie ik de algemene mentaliteit bergafwaarts gaan sinds iedereen de mogelijkheid heeft zich te uitten op Sociale Media. Waar blijft het goede van de mens? Of willen we elkaar alleen maar tekstueel de grond in boren? Ook vandaag weer een bericht dat een jongeman van slechts 15 jaar oud zelfmoord heeft gepleegd. Oorzaak.. Sociale Media. Sommigen zullen dit aanmerken als een incident. Maar hoe vaak hebben we al niet dit soort incidenten moeten lezen?

Een doorn in mijn oog is ook hoe met de wat oudere werknemers wordt omgegaan. Je zet ze makkelijk aan de kant, huurt ze in via vage korte-termijn constructies of, nog erger, je promoveert ze tot 'vrijwilliger van de maand'. Deze week de berichten in de media over de voortschrijdende opmars van robots. Het verdringen van werknemers gaat steeds sneller. Maakt de politiek zich hier al zorgen over? Nee hoor, die sukkelen gewoon verder. Wordt het dan echt geen tijd dat we naar een andere invulling van onze huidige maatschappij moeten kijken? Waarom bijvoorbeeld zoveel tegenstand tegen het basisinkomen? Omdat het niet betaalbaar zou zijn? Geloof me, zoals de ontwikkelingen nu gaan, zal de toekomstige samenleving ook niet meer betaalbaar blijken te zijn.
Het wordt tijd voor nieuwe visionairs, nieuwe ideeën, maar op zijn minst, een besef dat het zo niet verder meer kan gaan. Ben ik de enige die hier wel eens over nadenkt tijdens verloren uurtjes?

Als je de kracht van Sociale Media nou eens voor positiviteit zou inzetten, hoe zou je dat dan kunnen doen? "Ik leer ieder dag," roep ik vaak. En dat is inderdaad zo. Maar dan moet je er wel voor open staan. Natuurlijk heb ik een eigen mening die ik graag ventileer, maar ben ook absoluut van mening dat je deze moet willen aanpassen als blijkt dat je het bij het verkeerde eind hebt. "Geven en nemen," weet je nog wel. Toegegeven, een wat warrig verhaal hierboven, maar de laatste tijd heb ik inderdaad moeite met een rode draad te vinden in gebeurtenissen. Daarbij vraag ik me vaker af, het "waarom" en niet het "hoe". Binnenkort maar weer eens een flinke wandeling plannen, mijn hoofd weer eens leegmaken. Na zo'n verfrissende wandeling gaat het vast weer goed komen, toch?