zaterdag 30 april 2016

Is NEE zeggen ook sociaal? JA hé...?

Een van mijn zwakkere punten, anderen zullen dat juist een sterk punt vinden, is dat ik me vaak wegcijfer ten gunste van anderen. Zo blijf ik ook graag op de achtergrond, iets dat door het gebruik van Social Media wat lastiger is geworden.

Ziet de een Social Media als een (goedkope) reclame tool voor zijn of haar zaak, voor mij bestaat Social Media uit het delen van ervaringen om elkaar zo beter te leren kennen. Kan daarna bij een persoonlijke ontmoeting van pas komen nietwaar?
Lange gesprekken met mijn zoon, die zich verrassend verstandig ontwikkeld, hebben me doen inzien dat ik mezelf meer in bescherming moet nemen. Nee, ik ga niet minder of anders posten. Wel ga ik directer en duidelijker zijn. Dat kan me online vrienden gaan kosten of me de status van "criticaster" geven, dat realiseer ik me. Toch heb ik dat er met hart en ziel voor over.

Via alle kanalen die vallen onder Social Media heb ik inmiddels vele volgers. Om die allemaal "vrienden" te noemen, zoals Facebook graag ziet, gaat me te ver. Maar door me open te stellen kunnen ze het wel worden. En wat die kritiek betreft, klopt deels. Ik hou er van om tegen heilige huisjes te schoppen of zaken te generaliseren. Moet je die reacties daarop dan eens lezen. Vaak hilarisch gewoon. Hoewel er altijd wel een bron van waarheid in zit in die kritiek, zal het veelal goedbedoelde kritiek zijn. Dezelfde leraar Nederlands die ons bijbracht dat je een discussie niet kan winnen, leerde ons ook dat kritiek alleen is toegestaan als het opbouwende kritiek is. Met andere woorden, kritiek moet een mogelijke oplossing in zich dragen of gevolgd worden door een mogelijke oplossing.

Kom ik terug op de zelfbescherming. Enkele van jullie zullen het herkennen, het geen "NEE" kunnen zeggen. Welnu, na een paar lange nachten ben ik tot de slotsom gekomen dat je dat wel zou moeten doen. Voorheen nam ik te veel hooi op mijn vork. Uiteindelijk kostte me dat wat gezondheid en een naar gevoel. Had me al wel aangewend om eens in de zoveel tijd eens rustig te gaan zitten met een stuk papier om zaken op een rij te zetten. Zo zette ik een punt achter activiteiten die me energie kosten en me erg vermoeiden, hoe leuk die zaken ook waren. Zo bleef er meer tijd over voor de zaken die me energie gaven. Daar komt dus nu ook het gebruik van het woordje "NEE" bij.

Want is "NEE" ook niet een antwoord? Het is niet wat de vragende partij wil horen, maar het schept wel duidelijkheid. Daarbij, en dan kom ik op de titel van dit blog, het valt onder sociaal want je schept geen verwachtingen die je niet kunt of wilt waarmaken.

Zo, weer een stukje Henk ontrafelt. De mensen die dit niet aan staat kunnen nu het pand verlaten.
Voor de achterblijvers is er koffie.... koekje er bij?

vrijdag 1 april 2016

Ineens komt het besef "je wordt ouder papa..."

Na het opruimen van de werkkamer heeft de opruimwoede mijn hoofd nog niet verlaten. Sterker nog, ik begin het zelfs leuk te vinden, erg hé...
De opruimactie van de kamer is uitgebreid beschreven op Facebook. Toch vind ik dat geen prettig medium voor langere verhalen. Vandaar maar weer eens mijn toevlucht genomen tot het vertrouwde Blogger.

Maar terug naar het nu. Jarenlang heb ik ze gekocht en verzameld, muziekdragers. Zo ontstonden er hele verzamelingen singles, Lp's en later Cd's. De singles hebben al heel lang geleden het pand verlaten. Soms nog wel eens spijt van maar ach, wat een ruimte kostte dat. Wat nooit is weggedaan zijn de Lp's. Niet omdat ik dat niet wil, maar er zitten nu eenmaal Lp's tussen die nog nooit op cd zijn uitgebracht. Om bij de laatste te blijven, de verzameling cd's is aanzienlijk. Maar Henk, draai je ze nog wel eens dan...?" Met het schaamrood op de kaken moet ik eerlijk bekennen.... nee!

Hoewel ik helemaal gek ben van muziek, heb ik de moderne tijd omarmt en gebruik Spotify Premium. Toch blijven ook de Cd's trekken. De eerlijkheid gebied me te vertellen dat ook ik de mening ben toegedaan dat een lp, het oude vinyl, meer emotie losmaakt. Ieder krasje en tikje verteld zijn eigen verhaal, heerlijk. Dat mis je op de steriele Cd's. Maar zo maar weg doen..... ik kan het (nog) niet over mijn hart verkrijgen. Dus project cd kast is gestart!

Een begin is gemaakt, maar ik zal nog een lange weg te gaan hebben. Door middel van Windows Media Player ben ik de Cd's stuk voor stuk aan het rippen naar 320 kbps MP3'tjes. Er zullen vast wel professionelere en/of betere manieren zijn, maar dit voldoet prima. Zo ontstaat er een digitale database van muziek van zeer uiteenlopende muziekproducties. En dan besef je ineens dat je ouder wordt.

Muziek is emotie en ik ben daar blijkbaar heel gevoelig voor. Iedere klank brengt me terug naar vroegere tijden en langzaam maar zeker komen al lang vergeten herinneringen weer naar boven. En dat zijn er vele. Hoewel ik natuurlijk een persoonlijke voorkeur heb kan ik zeggen dat ik wel van alle muziek hou. Ligt er wel aan of ik in de stemming ben. Zo kan ik het ene moment genieten van snoeiharde rock en dan weer van een klassiek stuk, Door mijn zoon en zijn kornuiten ben ik zelfs hardstyle gaan waarderen. Of meer... de passie van velen voor deze muziekstroming. Helaas heeft deze scene te kampen met een vooroordeel en slechte verhalen. Drugs gerelateerd veelal. Organisatoren van evenementen doen er werkelijk alles aan om dit tegen te gaan, maar inderdaad, het komt voor. Maar ach... dronken wij op een avondje stappen in de disco niet iets te veel baco's en stapten toen rustig achter het stuur....? Nou dan...

Het rippen gaat ondertussen gewoon door en in mijn headset klinkt de muziek van Silence & Romance Vol.1 CD 3, om precies te zijn "You Don't Bring Me Flowers" door het Johnny Pearson Orchestra. De Country Greats heb ik net afgesloten. Het leuke en eigenlijk ook wat verslavende is, dat door de vele verplaatsingen van de collectie de Cd's niet meer op alfabet staan. (Ja, dat stonden ze écht!). En zo komt het dat je het ene moment luistert naar Leo Fuld, gevolgd door Muddy Waters en the Commodores. En iedere cd, ik zei het al, zorgt voor heerlijke veelal emotionele flashbacks.
Als ik in de kast kijk, weet ik dat dat gevoel nog wel even zal blijven bestaan. Kortom, na vele ups and downs kan ik weer zeggen, ik hou van het leven. Maar toch wordt ik ouder..... gelukkig.