Het ervaren van onvoorstelbaar geluk

Met gemengde gevoelens denk ik de laatste tijd regelmatig terug aan vroegere tijden. Het zal wel door de leeftijd komen, ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat sommige herinneringen je verwarmen met vervlogen geluk, andere laten tranen over je wangen biggelen. Zal de laatste zijn om dat te ontkennen. Maar deze week kwam er met een donderslag een herinnering naar boven die ik heel ver had weggestopt.

Het is een normale dag op de zaak. We schrijven eind jaren negentig. Ineens word ik me bewust van mijn rinkelende telefoon. Het gesprek dat volgde wens ik niemand toe.
"Hallo, spreek ik met de vader van Sharon Struik?" Het is iemand van de speciale school in Hilversum waar Sharon al geruime tijd naar toe gaat. "Ja, dat klopt," reageer ik verbaasd.
"Ja, ik bel u even om te vertellen dat Sharon een ongelukje heeft gehad in het zwembad tijdens het schoolzwemmen." Mijn aandacht is nu volledig gefocust op het gesprek. "Maar, " vervolgt de persoon, "u hoeft zich geen zorgen te maken hoor, ze is gereanimeerd." Ik voel het bloed uit mijn hoofd wegstromen als de woorden, zo eventjes uitgesproken, tot me doordringen. Later ben ik blij dat ze mij hebben gebeld. Wil staat als eerste contact maar deze konden ze even (gelukkig)  niet bereiken. Verdwaasd luister ik hoe de persoon aan de andere kant verteld dat Sharon met ambulance is afgevoerd naar het ziekenhuis.
Ik breng mijn leidinggevende op de hoogte en ren naar de auto. De rit naar het ziekenhuis in Hilversum kan ik me niet eens meer herinneren. Eenmaal aangekomen en aangemeld word ik naar de intensive care gebracht. Daar lag ons meisje, heel stil en lijkbleek. Mensen die haar kennen als een spraakwaterval en vrolijk kind moeten zich kunnen voorstellen hoe dat voelde. Een vloek ontglipte aan mijn lippen. In haar vuistjes had ze een beertje geklemd, vastbesloten dat nooit meer los te laten. Later hoorde ik dat dat een zogenaamd troostbeertje was, dat kinderen toen in een ambulance kregen.
Men is nog even bezig met Sharon. Iemand van school neemt me apart en verteld wat er gebeurd is.

Tijdens het vrij zwemmen en spelen, dat altijd tijdens de laatste les van het seizoen plaatsvond, bleek Sharon even aan de aandacht te zijn ontsnapt. Ze kon niet zwemmen en had gelukkig een kurken bandje om. Ook was ze de gehele tijd bij het kinderbadje geweest. Het hoe en waarom zullen we nooit weten, maar een badmeester en schooljuf zagen haar ineens op haar buik in het diepe water drijven. Haar gezicht onder water en drijvende gehouden door het zwembandje. Men weet niet hoe lang ze daar heeft gedreven. Een badmeester en een aanwezige bouwvakker hebben haar beide gereanimeerd in afwachting van de gewaarschuwde ambulance. Wat volgde heb ik zojuist verteld.

Eenmaal op de hoogte gebracht, neemt een zuster me mee naar de afdelingsbalie. Daar krijg ik de gelegenheid om op mijn gemak, voor zo ver daar nog sprake van was, Wil te bellen. Rustig breng ik haar op de hoogte om haar niet in paniek te brengen. Uiteraard komt ook zij direct naar het ziekenhuis. Ik hang op en wordt aangesproken door een arts die het gesprek had gevolgd. "Complimenten hoe u dit gesprek heeft gevoerd, kunt u niet hier komen werken?" probeert hij me op te beuren. Nadat Wil is gearriveerd wordt besloten dat Sharon nog een nachtje ter observatie zal blijven. Wil blijft bij haar. Met bonkend hart rij ik naar huis.

De volgende ochtend loop ik de gang in naar de afdeling waar Sharon wordt verpleegd. "Papa," schalt het door de gang. Een meisje rent op me af. Ik slaak een zucht van verlichting, we hebben ons meisje terug, Goddank.

Al deze emoties en gedachten borrelen op na het bericht dat deze week in Rhenen een 9-jarig meisje, ook tijdens het schoolzwemmen, is overleden. Wij hadden geluk maar o, wat leef ik intens mee met de ouders van dit kind. Rust zacht Salam.

Almere, hard voor actieve bewoners!

Nee, er staat geen fout in de titel. Ik leg het graag even uit. Mensen die me wat beter kennen bestempelen me als iemand die altijd belangeloos voor anderen klaar stond. Schreef ik nou stond...?
Ja, warempel, het staat er echt.
Na het verdampen van ettelijke duizenden euro's eigen geld in NCPlaza, een initiatief wat was ondergebracht onder stichting NETCollectief bleef ik doorgaan met me belangeloos inzetten voor Almere en met name mijn eigen wijk. Men noemt dat ook wel "actieve bewoners". Twee jaar achtereen is NCPlaza de stageplek geweest voor 4 studenten van het ROC die ik graag met raad en daad bij stond als stage begeleider. Eigenlijk had bij NCPlaza mijn ogen al open moeten gaan, maar ach, het lag niet in de aard van het beestje om dat te erkennen. Het idee van NCPlaza was om goedkope flexibele werkplekken te verhuren aan ZZP'ers, lang voordat dit een grote vlucht nam. Na een mail naar de EDBA waarin ik mijn ongenoegen uitte over het feit dat grote initiatieven altijd geholpen werden en kleine niet, gebeurde het ongelofelijke. Het pand aan Plein 24 in Almere Haven werd bezocht door de secretaris én voorzitter van het grote EDBA zelf. Het werd een goed gesprek en de voorzitter liet blijken gecharmeerd te zijn van het initiatief. Momenteel was het druk maar hij zou zeker terugkomen op het idee van NCPlaza. Zowel de secretaris als de voorzitter heb ik nooit meer gezien.

New Town Almere heeft er vele gekend, actieve en zeer betrokken bewoners, maar evenzoveel zijn gestopt en in de vergetelheid geraakt. Dat lot is mij nu ook (bewust) toegevallen. Ik heb er vrede mee.
"Wat is er gebeurd, vertel, vertel....."
OK, daar gaan we. Nooit heb ik onder stoelen of banken gestoken dat ik een haat liefde verhouding heb met De Schoor. Sommige medewerkers daar kan ik makkelijk mee door een deur en staan we dag en nacht voor elkaar klaar, anderen halen het bloed onder je nagels vandaan. Met het idee van een wijkkrant voor Tussen de Vaarten, waar ik voorzitter van het bewonersplatform was, was het weer eens zo Fer. De nieuwe opbouwwerker in de wijk schoof aan en wilde helpen met het opstarten van de krant. In gesprekken heb ik meermaals laten vallen dat het een idee van het bewonersplatform was en bleef. De opbouwwerker zou zorgen voor een stagiaire. Verbaasd moest ik daags daarna ontdekken dat er op de site van de Schoor een vacature stond voor de krant. Logo van de Schoor er op, contactpersoon..... de Schoor en geen woord over het bewonersplatform. He, doet ons dat niet denken aan al die verhalen uit het verleden over door de Schoor gejatte, ehh sorry, geleende ideeën van bewoners?

Het bericht over mijn verbazing plaats ik in de wijkgroep op Facebook. Aii, stoute Henk... dat werd me kwalijk genomen door de afbraakwerker. Want, zo was het verweer, ik had toch ook kunnen bellen, dan had het gewijzigd kunnen worden in plaats van het op Facebook te vermelden. Wel, welkom in de eeuw van de Sociale Media en by the way.... je hebt een publieke functie dus so what?
Het was blijkbaar bij deze professional niet opgekomen om even de tekst te mailen met de vraag of het zo OK was. Nee, ik moest er maar zelf achter komen en desnoods de reeds gepubliceerde vacature laten wijzigen. Onthoud deze even.

Verhaaltje twee. Samen met, jawel, de Schoor werd er in de wijk gestart met een Repair Cafe. Vrijwilligers uit de wijk waren er niet dus er werd gestart met vrijwilligers uit andere wijken. Om te kunnen starten werd er een aanvraag gedaan van €1.500 uit het wijkbudget om het benodigde gereedschap aan te kunnen schaffen. Dat was Viel te viel, oordeelde de stadsdeelmanager integer.
Het werd iets meer dan de helft. Parkeer deze ook even.

Dan wordt het donderdag 10 september, een gedenkwaardige dag. Het is de dag van een kernteamoverleg waar meerdere organisaties aanschuiven. Door omstandigheden ben ik wat verlaat. Enthousiast wordt ik welkom geheten en we beginnen aan de agenda. "Hoe staat het met de wijkkrant?", vraagt de gespreksvoorzitter. Dan neemt de afbraakwerker het woord. Wat volgt doet langzaam mijn bloed koken. In een hele tirade wordt mij de Zwarte Piet toegeschoven (ja, we blijven deze knecht in Tussen de Vaarten trouw). Ik had de stekker er uit getrokken, ik had het hele verhaal op Facebook gezet en ga zo maar door. Ik verweer me door het voorbeeld van een simpele mail met de vacature tekst aan te halen maar maak geen enkele kans meer. De gespreksvoorzitter neemt het heel integer op voor de afbraakwerker van de Schoor en spreekt mij vermanend toe dat ik mijn stem niet hoef te verheffen. Nee, je moet je rustig en professioneel persoonlijk laten aanvallen blijkbaar.

Ik geef aan dat voor mij het onderwerp klaar is en verzoek verder te gaan. "Nee,"spreekt de voorzitter weer, "ik kan niet hebben dat twee organisaties aan tafel zitten die niet door een deur kunnen." Men stuurt aan op een gesprek en ik geef op dat moment toe. Op dat moment.... tot....
Een van de punten op de agenda behandeld wordt, een hockeyveld.
Wat blijkt, er zijn in Tussen de Vaarten twee meisjes die dolgraag voor de jeugd een hockeyveld gerealiseerd zien. Oh wat blijkt de voorzitter hier gecharmeerd van, zo lief. Er zal dan ook worden gekeken hoe en of de benodigde €17 á 20.000 op te hoesten zijn. Hoeveel werd er ook alweer gevraagd voor een Repair Cafe voor de hele wijk....?

Dan, mijn bloed kookt inmiddels al, de druppel. De rondvraag, ik geef aan dat een medebewoner die voor stichting Tussen de Vaarten-Zuid waarneemt (tot volle tevredenheid, dank daarvoor Chris) mij die week een berichtje had gestuurd dat hij gebeld was door de Gemeente of hij 3 oktober kennis kon komen maken met de nieuwe burgemeester. Hij vraagt mij nog of ik daar ook voor gevraagd was, wat niet het geval was. Dat is wat ik naar voren breng. Dat Viel verkeerd bij de stadsdeelmanager.......
Of ik dacht dat ik niet zou worden uitgenodigd, dat ze niet blij was met deze insinuatie en het de muziek was die de toon zette. Mijn verweer dat ik er geen conclusie aan had verbonden en alleen vermelde wat er was voorgevallen was tegen dovemansoren. Eenmaal thuis begon ik te trillen van woede. Niet alleen was ik behandeld en toegesnauwd als een schooljongen, het gebrek aan respect voor de voorzitter van de bewonersstichting die zijn benen onder zijn kont vandaan holt en veel tijd en geld in de wijk stopte.... ongehoord.

Door schade en schande wijs geworden besloot ik er een nachtje over te slapen. Het werden drie slapeloze nachten en de hartkloppingen van woede bleven. Er blijft maar een ding te doen.
Deze actieve en betrokken bewoner kapt er mee. Voor het voorzitterschap van de stichting is nu een vacature. Het beheer van de inmiddels tot 2.222 (!!) bewoners gegroeide Facebook groep is vacant. Het voor de wijk opgezette forum zal offline gehaald worden, de website zal er nooit komen. De werkgroep Digitale Communicatie van de Gemeente is een actief deelnemer kwijt. De vraagbaak voor wijkbewoners valt stil. De brainstorm sessies voor de landelijke bewonersdag van de LSA zal het zonder mij moeten doen, evenals de denktank voor AlmeerseWind.

Overigens ook een leuke reactie van een woordvoerder van de Gemeente nadat de leden via de mail op de hoogte gesteld waren van de reden en het besluit. "Goh, dan moeten we het met een deelnemer minder doen tijdens de brainstorm." De reden waarom deze actieve bewoner stopt komt niet eens ter sprake. Heerlijk dat respect nietwaar? En maar zeiken dat "ze" de bewoners meer willen laten doen. Geloof jij het nog....? Kom op nou....

Nog erger, van de twee bestuursleden van de LSA, de club die voor bewoners op komt, heb ik op de mail nog geen enkele reactie ontvangen. Zeer teleurstellend moet ik zeggen.
Hartverwarmend zijn de reacties vanuit de groep. Ook de kreten "om het niet te persoonlijk aan te trekken". Ehhh, hoe moet ik het dan opvatten als er geen enkel respect komt. Hoef geen geld, geen baan, alleen simpel respect. Maar helaas barst deze New Town van meerdere professionals die academisch misvormd zijn en de people skills van een ijsbeer hebben.

Wat blijft is mijn bedrijf PC Privé Support, Persbureau Almere, de Open Coffee en de werkzaamheden voor de dagbesteding van mijn dochter.... en rust, heel veel rust. Het ga jullie goed.