Is zelfvertrouwen vloeibaar?

Mijn ogen gaan voorzichtig naar het klokje aan de rechterkant van mijn werkbalk. Ik zucht. Het is nog vroeg voor mijn doen. Langzaam verspringt de 0:47 naar 0:48 uur. Zoals ik zei, het is nog vroeg.

De laatste tijd verval ik in een oude gewoonte, ontwikkeld tijdens een lange, lange periode van werkloosheid. Een slechte gewoonte, ik weet het. Maar vroeg naar bed gaan en dan een normale bedrust hebben, is me niet meer gegund. Vervelender is nog dat door mijn jarenlange gewenning aan onregelmatige diensten mijn lichaam hier zelfs niet meer tegen protesteert. Dus rest me slechts een gevoel van acceptatie.

Het is de tol van een situatie die ik niet meer in de hand blijk te hebben. En, ik schreef het volgens mij al eerder, dat is voor een control freak als ik ben geen gezonde situatie. Het is geen klagen hoor, meer een van me afschrijven wat de laatste tijd allemaal bezit van me heeft genomen.

Met weemoed denk ik terug aan de tijd dat we net samen gingen wonen, Wil en ik. We hadden beide een vaste baan. Tweeverdieners werd dat toen genoemd. Als jong stel hadden we het goed, niet breed maar we konden doen wat we wilden. Hoe anders is dat nu. Na de gouden tijden, de beginjaren van de IT, mee te hebben gemaakt, volgde ineens als donderslag bij heldere hemel ontslag. Een lange en zware tijd volgde. Geldzorgen, gebrek aan zelfvertrouwen, het echt niet meer zien zitten…. Oh wat had ik een hekel aan die periode.

En nu, nu stroomt het zelfvertrouwen weer weg. Ja, ik hou me op de been met werken. Veel, maar onbetaald werk. Doe ik dat niet dan rest de bak met geraniums. Dat levert harde confrontaties op met mijn zoon Thomas. Wat ben ik trots op die vent, al zeg ik het zelf. Onze vader-zoon relatie heeft zwaar weer gekend. Lag deels aan mij en deels aan hem, ach waar twee kijven hebben twee schuld nietwaar. Regelmatig moet ik aanhoren dat ik te veel gratis doe. Het doet pijn dat van je zoon te moeten horen. Niet omdat het zo is. Nee, omdat ik hem niet aan het verstand kan peuteren dat ik niet anders kan. Het werk als ZZP’er is, kan ik wel zeggen, vrijwel stil komen te vallen. En dan is er geen beschutting van een uitkering, dan rest…. niets!

Dan is daar nog het gedoe rondom het begeleid wonen van dochter Sharon. Het lang opblijven terwijl ik pieker hoe ik deze situatie kan ombuigen. Het brengt slechts meer slapeloosheid. Ja, ik weet het, we zijn de enige niet in dit naar de afgrond glijdende Nederland. Maar als je je gezin niet meer geven kan wat je wilt, dan raakt je dat tot op het bot. Dan stroomt het laatste restje zelfvertrouwen je lijf uit.

Aan de buitenkant probeer ik sterk te blijven, vaak door gebruik van humor, maar diep van binnen….
Shanna, de vriendin van Thomas heeft de sleutel gekregen van een schitterend appartement. Uiteraard verwachtte Thomas dat ik bij zijn vriendin kwam klussen. Maar ik kon het niet. Overgewicht, lichamelijke klachten, mijn hoofd er niet bij hebben, noem het maar op. Het meest pijnlijke is dat ik er niet was op het moment dat ze dat vroegen. Een weer stroomt wat zelfvertrouwen weg.

Na jaren van afzien stond er een vakantie gepland in het najaar. Eindelijk weer eens bijkomen onder de zon in het buitenland. Maar steeds meer komt het besef dat die lang gekoesterde vakantie wel eens geannuleerd zal moeten worden.

Met de terugval in inkomen wordt het zelfs maar de vraag of we hier kunnen blijven wonen. En weer kijk ik de druppels zelfvertrouwen na wanneer ze door de zwaartekracht naar beneden vallen.

Tot slot, en heb ernstig getwijfeld of ik het aan het papier zou toevertrouwen, dat wat mijn laatste restje zelfvertrouwen heeft doen verdampen. We hebben ons portie stormen gehad en overwonnen, Wil en ik. Dat alleen al schijnt een unicum te zijn in deze snelle tijd. Er brandt een datum voor mijn ogen en in mijn hoofd. Een datum die snel naderbij komt, vijf juli 2015. Mijn herinneringen gaan terug naar een werkelijk bloedhete dag in 1985. We schrijven vijf juli als Wil en ik elkaar het ja-woord geven. Dertig jaar lief en leed. En dat precies in de periode dat het zwart voor me ogen ziet, ik slecht slaap, we ernstige financiële problemen hebben en ik zonder een greintje zelfvertrouwen zit. Hoe anders had ik deze dag in mijn hoofd…

Mensen die me kennen weten dat ik me vaak aardig open stel op internet. Zo open als nu was ik echter nog nooit en vreemd genoeg lucht het me op. Kijk echter niet vreemd op als je me ontmoet en vraagt: “Hoe gaat het met je?”
Het antwoord zou je wel eens niet kunnen bevallen. Het zij zo. Maar dit allemaal teruglezend weet ik het zeker. Zelfvertrouwen is vloeibaar.