De lange weg terug....

Met mijn vorige blog heb ik nogal een aantal mensen laten schrikken. Dat was niet mijn bedoeling, wel om het een en ander van me af te schrijven. Een aantal liefdevolle reacties en bruikbare tips volgden, waarvoor dank.

Inmiddels ben ik herstellende van een flinke verkoudheid. Even bewust rustiger aan gedaan om te herstellen. Dat gaf me ook de mogelijkheid de situatie van een andere kant te bekijken. Niet dat het daarmee is opgelost, dat van verre. Maar het lange traject naar betere tijden is ingezet. Het is me eerder gelukt dus waarom zou dat nu niet meer lukken? Zelfvertrouwen kwijtraken is erg, je hoop verliezen is erger. Een van de tips was het proces naar betere tijden te beschrijven zodat het mogelijk tot inspiratie kan dienen voor anderen. Die tip kwam aan. Mensen die het geen zier doet kunnen nu stoppen met lezen.

He, je bent er nog? Fijn, dan kan ik nog wat tegen je aan praten. Er zijn een paar dingen die je nog van me moet weten. Zo ben ik bijvoorbeeld niet gelovig. Maar spiritueel, hell yeahh!!!!
En ach, maakt het wat uit? Dat er een hogere intelligentie zou zijn die alles stuurt, wie weet. Dan mag de een dat God, Allah of simpelweg Natuur of het Universum noemen. Het tegendeel is nooit bewezen, over de andere kant ben ik nog niet zo zeker. Het lijkt wel in de aard van de mens te liggen om iets pas te "geloven" als het bewezen is, maar dan is het toch geen "geloven" meer?
Neem als voorbeeld eens het boek "The Secret". Gelezen? Wat vond je er van?

De essentie van dat boek is, dat als je wat nodig hebt, je dat "slechts" hoeft te vragen aan het Universum. Of het werkt? Ik weet het niet, wat ik echter wel inmiddels weet is dat er geen toeval bestaat. Naar mijn mening gebeurd alles met een reden. Het leven is net een grote puzzel waarbij iedere keer, bij elke gebeurtenis stukjes op hun plaats vallen. Als dat gebeurd voel je dat in het diepst van je ziel. Dat kan snel gebeuren, soms na enige tijd die kan oplopen tot jaren. Maar als dat ene stukje op zijn plek ligt voel je en "weet" je dat. Is dat meetbaar? Nee, maar maakt dat wat uit?
Jij en ik hoeven niemand te overtuigen dat we dat ervaren, als je dat gevoel hebt is dat een gift. De gift van het accepteren.

Even terug naar de essentie van "The Secret" in combinatie met mijn ervaring met toeval. De zwartste periode in mijn leven, na een zeer onverwacht ontslag en langdurige periode van werkloosheid, was al aangebroken. Dochter Sharon, die door een beperking niet kan lezen en het voorstellingsvermogen van een kind had en heeft, kwam met een plaatje uit een tijdschrift. Het was een aankondiging voor de musical Tarzan die in het theater van Scheveningen speelde. "Pap," vroeg ze met haar allerliefste stemmetje, "ik wil naar Tarzan". Niet zo vreemd want de jongedame is gek van muziek, zingen en Disney. Mijn woorden zoekend leg ik haar uit dat papa niet meer werkt en dat er nog maar weinig centjes zijn. We kunnen dus niet naar Tarzan. Met haar onschuldige blik keek ze me even aan en ging toen verder bladeren in het blad. Oh wat deed dat even pijn.

Een paar dagen daarna ben ik wat aan het surfen op het internet en kom terecht op de pagina van de postcodeloterij. Verveeld bekijk ik de uitslagen en zie ineens onze postcode staan met een nummer erachter. Mijn blik dwaalt naar rechts. Vol ongeloof lees ik de prijs, twee toegangskaarten voor de musical Tarzan. Met een glimlach op mijn gezicht wend ik mijn blik even naar boven. "Bedankt," mompel ik. Uiteindelijk besloten we om zoon en dochter af te zetten bij het theater en hebben Wil en ik gedurende de voorstelling genoten van de boulevard en de Pier. Het gezichtje van Sharon toen ze later die avond de schouwburg uit kwam vergeet ik nooit meer. Ook zoonlief had een smile van oor tot oor.

In diezelfde zwarte periode vond er nog iets "toevallig" plaats. Eerste prioriteit was de maandelijkse betaling van de hypotheek. Ons huis daar wilde ik echt niet uit buiten mijn schuld om. Dan komt er een maand waarop ik, als we op de helft zitten, moet vrezen dat we het deze keer niet gaan redden. De dag erna valt er een blauwe envelop op de mat. Hoe en waar weet ik niet meer, maar we sprongen een gat in de lucht. We kregen een aanzienlijk bedrag terug van de belasting. Is het toeval?
Wie zal het zeggen, ik twijfel daar aan. Vandaar dat ik weet dat het dal weer is bereikt en ik me weer kan opmaken voor de klim naar boven, de lange weg terug...

Is zelfvertrouwen vloeibaar?

Mijn ogen gaan voorzichtig naar het klokje aan de rechterkant van mijn werkbalk. Ik zucht. Het is nog vroeg voor mijn doen. Langzaam verspringt de 0:47 naar 0:48 uur. Zoals ik zei, het is nog vroeg.

De laatste tijd verval ik in een oude gewoonte, ontwikkeld tijdens een lange, lange periode van werkloosheid. Een slechte gewoonte, ik weet het. Maar vroeg naar bed gaan en dan een normale bedrust hebben, is me niet meer gegund. Vervelender is nog dat door mijn jarenlange gewenning aan onregelmatige diensten mijn lichaam hier zelfs niet meer tegen protesteert. Dus rest me slechts een gevoel van acceptatie.

Het is de tol van een situatie die ik niet meer in de hand blijk te hebben. En, ik schreef het volgens mij al eerder, dat is voor een control freak als ik ben geen gezonde situatie. Het is geen klagen hoor, meer een van me afschrijven wat de laatste tijd allemaal bezit van me heeft genomen.

Met weemoed denk ik terug aan de tijd dat we net samen gingen wonen, Wil en ik. We hadden beide een vaste baan. Tweeverdieners werd dat toen genoemd. Als jong stel hadden we het goed, niet breed maar we konden doen wat we wilden. Hoe anders is dat nu. Na de gouden tijden, de beginjaren van de IT, mee te hebben gemaakt, volgde ineens als donderslag bij heldere hemel ontslag. Een lange en zware tijd volgde. Geldzorgen, gebrek aan zelfvertrouwen, het echt niet meer zien zitten…. Oh wat had ik een hekel aan die periode.

En nu, nu stroomt het zelfvertrouwen weer weg. Ja, ik hou me op de been met werken. Veel, maar onbetaald werk. Doe ik dat niet dan rest de bak met geraniums. Dat levert harde confrontaties op met mijn zoon Thomas. Wat ben ik trots op die vent, al zeg ik het zelf. Onze vader-zoon relatie heeft zwaar weer gekend. Lag deels aan mij en deels aan hem, ach waar twee kijven hebben twee schuld nietwaar. Regelmatig moet ik aanhoren dat ik te veel gratis doe. Het doet pijn dat van je zoon te moeten horen. Niet omdat het zo is. Nee, omdat ik hem niet aan het verstand kan peuteren dat ik niet anders kan. Het werk als ZZP’er is, kan ik wel zeggen, vrijwel stil komen te vallen. En dan is er geen beschutting van een uitkering, dan rest…. niets!

Dan is daar nog het gedoe rondom het begeleid wonen van dochter Sharon. Het lang opblijven terwijl ik pieker hoe ik deze situatie kan ombuigen. Het brengt slechts meer slapeloosheid. Ja, ik weet het, we zijn de enige niet in dit naar de afgrond glijdende Nederland. Maar als je je gezin niet meer geven kan wat je wilt, dan raakt je dat tot op het bot. Dan stroomt het laatste restje zelfvertrouwen je lijf uit.

Aan de buitenkant probeer ik sterk te blijven, vaak door gebruik van humor, maar diep van binnen….
Shanna, de vriendin van Thomas heeft de sleutel gekregen van een schitterend appartement. Uiteraard verwachtte Thomas dat ik bij zijn vriendin kwam klussen. Maar ik kon het niet. Overgewicht, lichamelijke klachten, mijn hoofd er niet bij hebben, noem het maar op. Het meest pijnlijke is dat ik er niet was op het moment dat ze dat vroegen. Een weer stroomt wat zelfvertrouwen weg.

Na jaren van afzien stond er een vakantie gepland in het najaar. Eindelijk weer eens bijkomen onder de zon in het buitenland. Maar steeds meer komt het besef dat die lang gekoesterde vakantie wel eens geannuleerd zal moeten worden.

Met de terugval in inkomen wordt het zelfs maar de vraag of we hier kunnen blijven wonen. En weer kijk ik de druppels zelfvertrouwen na wanneer ze door de zwaartekracht naar beneden vallen.

Tot slot, en heb ernstig getwijfeld of ik het aan het papier zou toevertrouwen, dat wat mijn laatste restje zelfvertrouwen heeft doen verdampen. We hebben ons portie stormen gehad en overwonnen, Wil en ik. Dat alleen al schijnt een unicum te zijn in deze snelle tijd. Er brandt een datum voor mijn ogen en in mijn hoofd. Een datum die snel naderbij komt, vijf juli 2015. Mijn herinneringen gaan terug naar een werkelijk bloedhete dag in 1985. We schrijven vijf juli als Wil en ik elkaar het ja-woord geven. Dertig jaar lief en leed. En dat precies in de periode dat het zwart voor me ogen ziet, ik slecht slaap, we ernstige financiële problemen hebben en ik zonder een greintje zelfvertrouwen zit. Hoe anders had ik deze dag in mijn hoofd…

Mensen die me kennen weten dat ik me vaak aardig open stel op internet. Zo open als nu was ik echter nog nooit en vreemd genoeg lucht het me op. Kijk echter niet vreemd op als je me ontmoet en vraagt: “Hoe gaat het met je?”
Het antwoord zou je wel eens niet kunnen bevallen. Het zij zo. Maar dit allemaal teruglezend weet ik het zeker. Zelfvertrouwen is vloeibaar.

Begrip of zwaard van Damocles?

Er zijn weer ontwikkelingen rondom het "zelfstandig wonen" van onze dochter Sharon. Sinds januari 2015 woont Sharon in een begeleid wonen project in Almere Poort. Om daar deel van uit te maken moeten wij als ouder, bewindvoerder en mentor akkoord gaan met drie overeenkomsten.
Dat zijn die van de verhuurder van de woningen binnen het complex, de stichting bestaande uit ouders, het is een ouderinitiatief en de zorgaanbieder.

De eerste twee waren snel geregeld. De laatste is een geheel ander verhaal en wordt in het licht van frauduleus handelen met PGB's nu het strijdpunt. Pas vijf maanden na de start van onze deelname ontvangen we een zorgovereenkomst en factuur van de zorgaanbieder. Al eerder had de regiomanager van de zorgaanbieder al tijdens een ouderavond trots verteld dat men bezig was een deal te sluiten met het SVB. Mogelijk dat hier de oorzaak van de vertraging ligt, maar zeker is dit niet. Tot onze stomme verbazing is de factuur voor heel 2015, oftewel we gaan betalen voor zorg die nog niet geleverd is. Wel in maandelijkse termijnen maar, ik schreef het al eerder, hoe zit het met de maandelijkse controle met betrekking tot de geleverde zorg, wanneer we deze overeenkomst en factuur tekenen?

Maar er is meer. Onze dochter Sharon komt de weekenden en tijdens vakanties lekker naar huis, Dan mag je er toch van uit gaan dat je dan vanuit je PGB niet voor de zorg, die dan niet verleend wordt, hoeft te betalen nietwaar? Fout!
Zorgaanbieder en stichting gaan van het standpunt uit dat dan de betaling gewoon doorloopt!
SVB en Per Saldo geven daar desgevraagd de volgende reactie op: "Dat is fraude".
Dat wordt ook gezegd wanneer ik hen vertel dat de regiomanager, eveneens op een ouderavond, verteld heeft dat we in zo'n situatie gewoon op het vakantieadres dan een ander voor de zorg kunnen inhuren vanuit het PGB. Ten eerste is het PGB daar niet toereikend voor en ten tweede, kan dat wel?
Dat gaat namelijk betekenen dat men dan voor dezelfde cliënt over dezelfde periode twee zorgovereenkomsten heeft lopen, waarvan een aanbieder wel het geld beurt maar niets hoeft te doen.

Kortom, alles op een rijtje zettend, we kunnen en willen hier niet mee akkoord gaan en zijn dan ook de enige ouders die de zorgovereenkomst nog niet getekend hebben. Andere ouders hebben dat wel. Sommige zijn het er niet mee eens maar tekenen toch, anderen reageren met een stoïcijns, "ach, het is toch ons geld niet."

Daar de stichting de opdrachtgever is worden alle zaken betreffende de zorg ook door hen afgehandeld. Zo valt in de overeenkomst o.a. te lezen:

"De stichting verbindt zich ten opzichte van de Bewoner c.q. zijn/haar wettelijk vertegenwoordiger(s), alsmede de overige bewoners/zorggenieters om de uiterste zorgvuldigheid in inhoud, vormgeving en overleg te betrachten ten aanzien van alle zorg gerelateerde kwesties."

In een eerder blog had ik het ook over het feit dat door dit soort afspraken de geest van PGB's, eigen regie en eigen zorg inkopen, afbreuk wordt gedaan. Zo zegt de overeenkomst onder andere:

"De kosten van de zorg- en dienstverlening worden door de wettelijk vertegenwoordlger/PGB budgethouder, o.b.v. een jaarlijks toe te sturen Toekenningsbeschikking PGB van het nieuwe jaar op deze wijze, in overleg met alle betrokken partijen en naar rato van de zorgbehoefte, verdeeld over de individuele bewoners"

Aankomende vrijdag is er een overleg met het bestuur van de stichting over deze gerezen situatie, het niet akkoord gaan met de zorgovereenkomst. Ben heel benieuwd wat we gaan krijgen.... begrip of het zwaard van Damocles?

Even schiet het door mijn hoofd, ik heb het al zo vaak gehoord..."In Nederland kan je wel gelijk hebben, maar gelijk krijgen is een ander verhaal."

VERVOLG: PGB vaarwel het ga je goed