De andere kant van schattige kinderen

Wil en ik zijn, zoals dat zo mooi genoemd wordt, gezegend met twee schatten van kinderen, een zoon en een dochter. Zo onderhand weet iedereen die ons kent ondertussen dat onze dochter Sharon een kind met een beperking is. Zelf noem ik het liever een "speciaal" kind. Het speciale aan haar is het feit dat haar ontwikkeling niet samen op gaat met haar leeftijd. Volgende maand wordt ze al weer 23 jaar. Maar in het koppie is ze ongeveer 4 á 5 jaar, op sommige gebieden zelfs jonger. En dat maakt het omgaan met deze dame speciaal. Het brengt heel veel speciale momenten in ons, en zeker in mijn leven.

Hoewel het ook zijn moeilijke kanten heeft, ben ik dankbaar dat het me gegund is om ZZP'er te zijn. Zo ben ik in de gelegenheid om, als dat zo uitkomt, afspraken zo te plannen dat ik veel tijd kan en mag vrijmaken om van mijn speciale dochter te genieten. Regelmatig houden we dan ook een 'papa dag'. Vader en dochter samen op stap, zo heeft Wil ook regelmatig een dag voor haar zelf om bij te kunnen tanken.

Toch heeft het ook kanten die me zorgen baren. En dan met name emotioneel. Kent u het nummer 'dochters' van Marco Borsato? Als ik dat nummer hoor en ik ben alleen, dan schiet ik vaak vol en mijmer ik over onze situatie. De eerste coupletten zijn zó herkenbaar! Maar dat zijn ze voor elke ouder met een dochter. Dat maakt het nummer zo mooi en tijdloos. Bij mij gaat het knagen wanneer Borsato in het nummer over het moment zingt dat de tijd van loslaten is gekomen, in het liedje het moment waarop dochterlief gaat trouwen.
Ik vraag me dan af of wij dat ooit zouden gaan meemaken.... het antwoord doet soms pijn.

Maar niet alleen dat. Ook het loslaten is een heikel punt en komt steeds dichterbij. Net als ieder ander worden we ouder. Dat maakt dat het moment naderbij komt dat we moeten gaan denken aan een toekomst voor Sharon zonder ouders. Nu nog ondenkbaar maar je moet als ouder reëel blijven. In haar geval zal dat begeleid wonen zijn. En geloof me, dat is het moeilijkste besluit dat ik ooit in mijn leven heb moeten nemen.
Gelukkig is het nog niet zo ver, maar we moeten het wel gaan onderzoeken. Voorlopig genieten we nog van elk ons gegund moment met Sharon. En Thomas, onze zoon? Dat is een ander verhaal, maar dat zal vast ook nog wel aan de orde komen...

Eerst komt het besef, dan het besluit en tenslotte het doen.

Dikke mensen hebben de naam gezellig te zijn. Nou ben ik reuze gezellig dus ja, ik kamp al jaren met een behoorlijk overgewicht. Maar ach, zolang je er geen last van hebt...

Maar dan komt het moment dat je, na op Facebook te hebben verteld dat je de laatste tijd zo moe bent, van de 16e persoon het welgemeende advies krijgt om maar eens bij de huisarts langs te gaan. Tja, 16... dan zal er wel een bron van waarheid in zitten nietwaar? Dus afspraak gemaakt en gaan.
"Goh," was het eerste wat ik kreeg te horen van de huisarts, "lang niet meer gezien, laten we maar meteen eens wat controles laten uitvoeren." Het werd een onderzoek gelijk een APK. En wat denk je.... afgekeurd!

Bloed prikken, cholesterol en urine in een petrischaaltje bekeken, tenminste, zo ging dat vroeger toch? De uitslag was anders dan ik had verwacht. Bloeddruk te hoog, hadden mijn ouders ook al last van dus zal wel genetisch bepaald zijn. Eiwit in de urine, groot tekort aan vitamine D en bij een derde bezoek kwam het hoge woord er eindelijk uit... je bent te zwaar! Echter, het werd gebracht op een manier die me direct alert maakte. "OK Henk, het is óf meer bewegen of afvallen óf suikerziekte!"
Op dat moment was het cholesterolgehalte nog niet in de rode cijfers maar baarde haar wel zorgen.

Vanaf dat moment slik ik iedere avond twee pilletjes, vitamine D en bloeddruk verlagende tabletjes. Het belangrijkste besluit moest ik zelf nemen. De jarenlange strijd tegen de weegschaal.
Wat me steunde in het nemen van het besluit was dat ik wist dat ik het kon, en niet zo'n beetje ook!
Eerder was ik van 118 kg naar de 98 kg gedoken, jazeker 20 kg er af! Maar dan komt de klad er in... verjaardagen op rij, feestdagen en dan denk je al gauw "het komt wel!" Nou dat klopt, de kilo's kwamen ook. Maar dát was de bedoeling niet. Wat ik hiermee wil zeggen, ik kan het en weet nu dat je de rest van je leven alert zal moeten blijven.

Maar terug naar het nu. De weegschaal gaf twee weken geleden wederom een dikke 118 kg aan. Vanmorgen stond de teller op 113, het begin is er weer. Eenmaal onder de 105 kg wordt het bewegen geblazen. Ben door Antoine Glerum gek gemaakt om samen in 2015 deel te nemen aan de Almere Ultimate Challenge Run. Nu nog even niet wandelen of erger nog, hard lopen. Een felle stekende pijn in de onderrug belet dat dan. Dus niet overdrijven.

Om op reis te gaan heb je middelen nodig en een doel. Beide zijn belangrijk. De middelen op weg naar een dunnere ikke? Proteine shakes en een aangepast lijstje wat wel de mond in mag en wat niet. Daarbij als stok achter de deur de app NOOM op de smartphone, aanrader!
Het doel....? Ben me bewust van visuele stimulatie, op mijn smartphone staat een nieuw achtergrondje, een grote 85. Wat zou dat toch betekenen?

Ik wil stiekem bekeken worden.

Kijken jullie ook wel eens naar het TV programma 'Undercover Boss'? Ik vind het een prachtig programma dat gemende gevoelens bij mij op roept. Soms wordt ik emotioneel wanneer de baas in kwestie de verhalen van zijn medewerkers, die op dat moment niet weten wie hij is, in daden weet om te zetten.
Het maakt dan ook niet uit in welk land het programma is opgenomen, de emotie is er niet minder om.
Aan de andere kant roept het de vraag op of het hoger management niet vaker de werkvloer op moet om met eigen ogen te zien wat daar gebeurd. En dan niet ingegeven door de producenten van een goed bekeken TV programma.
Zelf heb ik dat ook een keer mogen ervaren. Ik werkte toen bij een groot bedrijf in chemische grondstoffen dat gevestigd was aan de Basisweg in Amsterdam. Iedere vrijdag kon je de klok er op gelijk zetten. Dan kwam de directeur zelf het magazijn in om met iedereen een praatje te maken. Een prachtkerel die begreep hoe het werkt.
Het is opvallend hoe vaak de hoge heren vergeten dat datzelfde voetvolk er aan bijdraagt dat hij brood op de goed gevoelde tafel heeft liggen. Tijdens mijn vele omzwervingen was ik ooit werkzaam op het rekencentrum van een gebouw waarin drie grote welbekende bedrijven op het gebied van arbeidsvoorziening zaten. Regelmatig kwamen de drie directeuren, alsof ze dat afgesproken hadden, tegelijk binnen. Vaak kwam ik ze, terwijl ze in de richting van de lift liepen, tegen en groette ik ze met een welgemeend goedemorgen. Het was altijd maar één van de drie die daarop reageerde. Voor de andere twee was je blijkbaar lucht. Het zal niemand verbazen dat het bedrijf van de groetende directeur beter presteerde dan de andere twee.
Gezien de verbaasde en oprecht verraste reacties van de medewerkers van de geportretteerde bedrijven in het programma 'Undercover Boss' én het feit dat het gepaard ging met verbeteringen op de arbeidsvloer vraag ik me nu af, wanneer gaat een Almeerse beleidsmaker eens undercover de straat op om eens te zien wat er ECHT in Almere gebeurd. Het mooiste zou dan zijn dat er daarna ingrepen kwamen die het leven in Almere nog prettiger zou maken. Vinden jullie ook niet?

Soms is een vraag erg intrigerend...

Waarom wordt pas verteld hoe je was, als persoon, vriend, contact of anderzijds, wanneer je overleden bent en in je kist ligt te wachten op de dingen die komen gaan?

Is het niet veel interessanter om te vernemen welk beeld men over je heeft wanneer dat nog je ego kan strelen of je de kans biedt nog wat te veranderen. 

De vraag kwam op tijdens een gesprek dat ik vandaag had en sinds dat gesprek laat het me niet los. Vreemd genoeg ben ik altijd wat introvert geweest en acteerde graag op de achtergrond. Sinds de komst van Social Media is dat gaan veranderen. Ik geef me vaak bloot en stel me daardoor kwetsbaar op. Dat bracht het ter sprake vandaag, hoe ziet men mij als persoon of professional?

Best wel spannend om zoiets in de groep te gooien. Zeker wanneer ik merk dat mijn naam vaker valt dan dat ik me bewust ben. Regelmatig resulteert dat in leuke ontmoetingen. "He, jij bent toch Henk Struik?"
Meer dan eens blijkt het een persoon te zijn die ik tot dat moment nog nooit ontmoet heb. Vreemd genoeg was mijn reactie nooit, "oh, welk beeld heeft u dan van mij..?" Toch wel eens belangrijk om NU te vragen.

Wil je reageren? Dat kan op dit blog of anders via mail, hstruik@gmail.com Ik ben benieuwd.
Het geeft iedereen dan de mogelijkheid om het eens over iets anders te hebben tijdens de uitvaart.